یار دور..

و بازم شعر‌ی از خودمه،

در آن سوی افق‌هایی که فاصله را در دل خود پنهان کرده‌اند، تو ای یارِ دور، هنوز نزدیک‌ترین حقیقتِ منی.

نامت چنان وردی قدیمی بر لب‌هایم جاری‌ست، که هر شب با آوای آن به خواب می‌روم.

هرگاه تصویرت در ذهنم جان می‌گیرد، اشک‌هایم سرازیر می‌شوند و در پرستشت بی‌آن‌که پنهان‌شان کنم، می‌گذارم جاری بمانند.

نه دیوارها، نه زمان، نه سکوتی که میان‌مان گسترده شده، هیچ‌کدام تو را از جایگاهت در دلم پایین نمی‌کشد.