اختلال دلبستگی واکنشی

سلام امروز میخوام درباره اختلال دلبستگی واکنشی بهتون توضیح بدم

اختلال دلبستگی واکنشی یا RAD چیست؟ اختلال دلبستگی واکنشی (به انگلیسی: Reactive attachment disorder)(اختصاری RAD) در علم پزشکی نوعی اختلال شدید و نسبتاً نادر است که کودکان را تحت تأثیر قرار می‌دهد.این اختلال از طریق شیوه‌های ارتباطی مشخصاً توزیع‌شده و سازنده در بیشتر موقعیت‌ها است که می‌تواند به شکل شکست‌های مداوم برای ایجاد یا بروز واکنش سازنده و مناسب به ارتباط‌های اجتماعی - که در آخرین نسخه دی‌اس‌ام-۵ به عنوان نوع «مهار شده» شناخته می‌شود، نوع «مهار نشده» آن اکنون دارای تشخیص جداست و به عنوان «اختلال دلبستگی مهارنشده» شناخته می‌شود. - بروز پیدا کند. اختلال دلبستگی واکنشی از شکست در ایجاد وابستگی‌های عادی با سرپرست‌های اصلی در دوران اولیه کودکی به وجود می‌آید، چنین شکست‌هایی معمولاً از تجربه‌های شدید از غفلت، سوءاستفاده، جدایی ناگهانی از سرپرست در بین سنین شش ماهگی تا سه سالگی، تغییر مداوم سرپرست یا عدم واکنش سرپرست به تلاش‌های کودک برای برقراری ارتباط نشأت می‌گیرند.

و اما سوال این است که چطور یک کودک، دچار اختلال دلبستگی واکنشی می‌شود؟ شرایط زندگی برای هر کدام از ما به شکل متفاوتی رقم می‌خورد. به طور عادی اکثریت ما دارای رشد طبیعی هستیم و والدینی داریم که نیازهای اساسی ما را در کودکی برطرف کرده‌اند و به ما احساس آرامش و امنیت و عشق داده‌اند، اما برخی از کودکان به دلیل شرایط خاص زندگی‌شان این امنیت و عشق را تجربه نکرده‌اند و دچار اختلال دلبستگی واکنشی شده‌اند. برای مثال کودکی که مادرش به هر دلیلی با افسردگی دست‌وپنجه نرم می‌کند، به احتمال کمتری توجه و محبت کافی دریافت می‌کند و همین موضوع می تواند شکل گیری شخصیت کودک را تحت تاثیر قرار دهد. به مرور کودک احساس تنهایی، بی‌ارزشی و انزوا کرده و ممکن است دچار اختلال دلبستگی واکنشی شود. کودکی که مراقب یا مادری رشدنیافته باشد، کودک و مادر توانایی برقراری ارتباط سالم را با یکدیگر نداشته و ممکن است کودک دچار اختلال دلبستگی واکنشی شود و از علل‌های دیگر این اختلال می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: توجه نکردن و سوءاستفاده از کودک؛ در این موقعیت کودک احساس تنهایی و رهاشدگی می‌کند. تامین نشدن نیازهای اولیه کودک (غذا، بهداشت و پوشاک و...). احساس ناامنی کردن؛ کودک، احساس ناامنی، ترس و اضطراب می‌کند. داشتن چند مراقب؛ کودک نمی‌داند به چه کسی باید اعتماد کند. تغییر مراقب و جدایی طولانی‌مدت از والدین به دلیل بیماری یا مرگ والد مراقب.

علائم اختلال وابستگی واکنشی کودکی که دچار اختلال وابستگی واکنشی است دارای علائمی است که با آن‌ها، تشخیص داده می‌شود. این علائم عبارتند از: دوره‌های تحریک‌پذیری، غمگینی یا ترس غیرقابل توضیحی که در طول تعاملات غیرتهدیدکننده با مراقبان بزرگسال ظاهر غمگین و بی‌حال به دنبال آسایش نبودن یا عدم پاسخگویی در زمانی که آرامش برقرار است نشان ندادن احساسات مثبت، راحتی و عشق حداقل تعامل، پاسخگویی اجتماعی و عاطفی به دیگران مشکلات رفتاری ناکامی در جستجوی حمایت یا کمک بزرگ شدن در محیطی غیرعادی که فرصت کودک را برای ایجاد وابستگی‌های انتخابی به شدت محدود می‌کند (مانند مراکز نگهداری از کودکان بی‌سرپرست) علائم باید قبل از 5 سالگی وجود داشته باشد و کودک باید حداقل 9 ماه سن داشته باشد تا واجد شرایط تشخیص اختلال دلبستگی واکنشی باشد.

تشخیص اختلال دلبستگی واکنشی در کودکان تشخیص اختلال دلبستگی واکنشی، از طریق اطرافیان نزدیک به کودک، معلمان، متخصصان و مراقب‌های بهداشتی، قابل تشخیص است اما یک متخصص در این حوزه است که این بیماری را تشخیص داده و برایش درمان در نظر می‌گیرد. برای تشخیص این اختلال، چند نکته مورد توجه قرار می‌گیرد: وضعیت زندگی کودک در گذشته و حال روابط فردی و اجتماعی کودک در گذشته و حال موارد مربوط به تاریخچه ی زندگی کودک فرزند خواندگی ، بی توجهی نسبت به کودک و آیا اینکه مورد سوءاستفاده قرار گرفته یا نه مشاهده ی مستقیم زندگی کودک و تعاملش با والدین شناسایی علائم کودک و اینکه کودک باید غمگین به نظر برسد با مراقبان کودک مصاحبه شود یکی از نکاتی که در رابطه با تشخیص اختلال دلبستگی واکنشی باید در نظر بگیریم این است که کودک مبتلا به اوتیسم نباشد.

عوارض اختلال دلبستگی واکنشی اختلال دلبستگی واکنشی تا حدودی قابل درمان است و می‌توان از روش‌های درمانی برای بهبود پیدا کردن وضعیت بیمار مبتلا به اختلال دلبستگی واکنشی، استفاده کرد و به نتایج خوبی رسید. اما زمانی که درمان نشود و فرد وارد دنیای بزرگسالی شود ممکن است عواقب طولانی‌مدت داشته باشد. برای مثال مشکلات فراوانی در حوزه‌های روابط اجتماعی در حوزه سلامتی و رشد افکار شود.

درمان اختلال دلبستگی واکنشی در درمان اختلال دلبستگی واکنشی، هدف اصلی، بهبود و یا ایجاد روابط سالم کودک با مراقبش است. حتی بعدها می‌تواند به داشتن رابطه سالم کودک با دیگران نیز کمک کند. موضوع مهم بعدی که باید به آن توجه شود، علاوه بر روابط، محیطی که فرد در طی درمان در آن قرار می‌گیرد نیز باید محیطی امن باشد. چند موردی که باید به والدین و مراقبان آموزش داده شود، عبارتند از: آموزش به والدین در جهت تمرین رفتارهای مثبت و همراه با تشویق که تنبیه در آن دیده نشود. آموزش برقراری ارتباط بدون کلام به والدین و آموزش از این جهت که بلد باشند، چگونه ارتباط سالمی را با کودک خود داشته باشند. زمانی که همدلی و دلسوزی به‌وجود بیاید، بین والدین و فرزند، به مرور اعتماد ایجاد می‌شود و رابطه سودمند و مثبت بین مراقبان (والدین) و کودک برقرار خواهد شد. درمان اختلال دلبستگی واکنشی به صورت‌های زیر است: مشاوره و روان‌درمانی برای داشتن یک رابطه سالم و کاهش رابطه ناسالم، نیاز به یک الگوی رفتاری سالم است که با افزایش مهارت‌های عاطفی اتفاق می‌افتد. خانواده‌درمانی دادن راهکار به خانواده جهت ایجاد محیط امن و رفتارهای همدلانه و ایجاد روابط مثبت آموزش در رابطه با مهارت‌های ارتباطی در محیط‌های اجتماعی کمک به کودک برای ایجاد تعاملات اجتماعی با همسالان و دیگر اطرافیان در جامعه آموزش مهارت‌های فرزندپروری فراگرفتن مهارت فرزندپروری یکی از موضوعاتی است که والدین، قبل از تولد فرزند باید به آن آگاهی داشته باشند، تا روش درستی را متناسب با خانواده و فرزند خودشان برای فرزندپروری در پیش گیرند تا فرزندی سالم داشته باشند. والدین کودکانی که مبتلا به اختلال دلبستگی واکنشی هستند، می‌توانند در جلسات فرزندپروری شرکت کنند تا آمادگی‌های لازم برای واکنش به رفتارهای دشوار کودکشان بیابند.