بنگر

- این پست برای پدی خوشگله هست -

به آسمان بنگر، که چگونه آبی‌اش بی‌منت بر جهان سایه می‌افکند و ابرها آرام از آن می‌گذرند، بی‌آنکه چیزی بخواهند و پرنده‌ها، با نغمه‌ عشق در دل این پهنه‌ی بی‌کران پرواز می‌کنند. نه نگران فردا هستند، نه گرفتار دیروز.

پروانه‌ها را ببین، در آغوش نسیم می‌چرخند نه راهی می‌شناسند، نه مقصدی دارند. اما رقصشان، بی‌هدف‌ترین زیبایی جهان است.

برکه‌ای دور، در سکوت دشت، آرام می‌درخشد. سطحش آینه‌ای ست برای عبور ابرهایی که از دور آمده‌اند و نمی‌مانند. صدای قورباغه‌ای می‌آید، گاه‌گاه، و بعد دوباره سکوت.

در جایی دیگر، ساقه‌ای نازک در برابر باد خم می‌شود نه شکایت می‌کند، نه می‌شکند. تنها خم می‌شود و باز به آرامی قد می‌کشد، گویی بازی لطیف جهان را پذیرفته است.

در جایی دیگر، ساقه‌ای نازک در برابر باد خم می‌شود نه شکایت می‌کند، نه می‌شکند. تنها خم می‌شود و باز به آرامی قد می‌کشد، گویی بازی لطیف جهان را پذیرفته است.

ساعت‌ها می‌گذرند، بی آنکه کسی از آن‌ها بپرسد کجا می‌روند. نور کم‌کم رنگ می‌بازد و روز، جای خود را به شب می‌دهد. همه چیز ساده است، ولی در همین سادگی، زیبایی‌های هست که نه چشم آن را کامل می‌بیند و نه زبان، آن را کامل می‌گوید.

صدای جیرجیرک‌ها در دل سکوت شب طنین می‌اندازد انگار قصه‌ای شبانه را زمزمه می‌کنند... قصه‌ای که پایانی ندارد، قصه‌ای که فقط باید گوش داد، نه فهمید.