مگه من چمه؟

کنار هم نشسته بودند، بدون ذره‌ای امید. -چرا همیشه اینطوری تموم میشه؟ +منظورت چیه؟ -منظورم چیه؟ مگه ندیدی؟

-یادت نیست زمانی که تصویر توی آینه رو منزجر کننده میدیدی؟ -گریه های زیر پتو رو یادت نیست؟ اون حرفایی که برچسبت شد؟ سرکوب شدنت چی؟ لبخند های زوری چی؟ یادت رفته چقدر همه ازت متنفر شدن؟ یادت رفته چقدر التماس کردی؟ +من....

-تو دویدی. چسبیدی به آدم هایی که جای خون سم خیانت توی رگشون جاری بود. گذشتی..از همه بدی ها. سکوت کردی، حماقت کردی. برای افرادی که ارزش نداشتن هرکاری کردی تا بمونن +من از تنهایی میترسیدم..

-دیواری که الان به اسم ″درونگرایی″ میشناسیش رو نمیشکنی..اون درونگرایی نیست. تو خودت رو حبس کردی! نمیزاری کسی روحت رو نوازش کنن! +من روحی ندارم! همه اونا...خرج شدن. میدونم، میدونم حماقت بود..درک کن که نیاز داشتم تنها نباشم. میدونستم ارزش ندارن، میدونستم افراد سمی‌ای هستن...من فقط دوست میخواستم ، برای خندیدن.

-یعنی من کافی نبودم؟ زمانی که بلند شد که برود او هم با وحشت بلند شد. +لطفا ترکم نکن. بهتر میشم. میشم همونی که میخوای، قول میدم! لحظه ای ایستاد اما برنگشت. -من تو رو ترک نکردم..ولی تو منو ترک کردی. چنگی انداخت تا جلوی رفتنش را بگیرد، اما دستش از بدن او رد شد. شوکه شده بود. چرا نمیشد لمسش کرد؟ -فکر کردی من وجود دارم؟ من همون تصویر درون آینه تو هستم. خبر نداری که دو سال پیش چه بلایی سر خودت آوردی؟ تو دوساله که زنده نیستی. او محو شد و صدای انفجار بزرگی همه جا را گرفت؛ ماه تکه شده بود. اجزای ماه یک به یک به زمین پرتاب شدند. و یکی از تکه به سمت او فرود می‌آمد. +نه!