صدای باران اسم تورا نجوا میکندp²

خب فک کنم پارت دوش باشه اگر مشکلی هست بگید بهم...

ـ(امیلی؟امیلی؟) به خودم آمدم... نامه در دستم بود، چرا؟ رابطه ما خیلی وقت پیش تمام شده بود، اشک در چشمانم جمع شده بود، آن حروف لاتینی... مال خودش بود، نمی‌توانستم باور کنم...

کلمات در زبانم قفل شده بود، انگار، پوزه بندی به من بسته بودند که نمیذاشت حرف بزنم، فقط اشک، اشک، اشک... باید فکر میکردم، می‌توانستم اورا ببینم، ساعت ۹:۴۵ دقیقه بود، تا دوازده وقت داشتم، هواشناسی گفته بود تا فردا باران شدید داریم، صدای بوق های ماشین هارا پشت چراغ قرمز می‌شنیدم ،

باید تصمیمم را میگرفتم، یک نفر باید حرف آخر را میزد، یک نفر باید می‌گفت که ما خیلی وقته که رفتیم...اما...

نه. نه نه نه... نمیخواستم اورا ببینم، قیافه اش، چشمان آبی اش که با کک و مک های صورتش اورا برای من بی نقص کرده بود... دیدنش فقط باعث میشد من تمام خاطراتمان زیر صدای باران را به یاد بیاورم، تمام گذشته بر باد رفتمان را... چرا؟ چه شد؟ چرا یادم نمیاید؟

شاید خاطراتم با افکار منفی ام تو این چند ماه ترکیب شده بود، شاید داشتم واقعیت را حذف میکردم... اما... اون مرا ول کرد.... اون بود که بهم فهموند من کافی نیستم... نمیخوام، نه نه نه نباید یادم بیاید

"امیلی غرق در اشک کامل بود، گذشته حسابی اورا نابود کرده بود... خاطراتی که نمی‌خواست به یاد بیاورد، از عشق، از خیانت، او نمی‌خواست با گذشته اش رو به رو شود، دیدن آن پسر فقط اندوه برای امیلی به همراه داشت... اما مجبور بود یکبار برای همیشه به این اندوه پایان دهد..."

"اما چگونه ، چگونه باید با گذشته رو به رو میشد؟ میتوانست؟"