آواز دریا|

در تاریکی چشمانت را جستم در تاریکی چشم‌هایت را یافتم و شبم پُرستاره شد.تو را صدا کردم در تاریک‌ترین شب‌ها دلم صدایت کرد و تو با طنین صدایم به سوی من آمدی.

من با چشم‌ها و لب‌هایت انس گرفتم،با تنت انس گرفتم، چیزی در من فروکش کردچیزی در من شکفت؛من دوباره در گهواره‌ی کودکی خویش به خواب رفتم و لبخند آن زمانی‌ام رابازیافتم.در من شک لانه کرده بود

دست‌های تو چون چشمه‌یی به سوی من جاری شدو من تازه شدم من یقین کردم یقین را چون عروسکی در آغوش گرفتم و در گهواره‌ی سال‌های نخستین به خواب رفتم؛در دامانت که گهواره‌ی رؤیاهایم بود

لبخند آن زمانی، به لب‌هایم برگشت با تنت برای تن‌ام لالا گفتی.چشم‌های تو با من بود و من چشم‌هایم را بستم چرا که دست‌های تو اطمینان‌بخش بود،بدی، تاریکی‌ست؛شب‌ها جنایت‌کارند ای دلاویز من ای یقین! من با بدی قهرم و تو را به‌ سان روزی بزرگ آواز می‌خوانم

صدایت می‌زنم گوش بده قلبم صدایت می‌زند. شب گردا گردم حصار کشیده است و من به تو نگاه می‌کنم،از پنجره‌های دلم به ستاره‌هایت نگاه می‌کنم چرا که هر ستاره آفتابی‌ست،من آفتاب را باور دارم؛من دریا را باور دارم و چشم‌های تو سرچشمه‌ی دریاهاست انسان سرچشمه‌ی دریاهاست