برکه|

آیدا در آینه|احمد شاملو

هرگز کسی این گونه فجیع به کشتن خود برنخاست که من به زندگی نشستم!و چشمانت راز آتش است و عشقت پیروزی آدمی ست هنگامی که به جنگ تقدیر می شتابد

آغوشت اندک جایی برای زیستن اندک جایی برای مردن و گریز از شهرکه به هزار انگشت به وقاحت پاکی آسمان را متهم می کندکوه با نخستین سنگ ها آغاز می‌شود

توفان ها در رقص عظیم تو،به شکوهمندی نی لبکی می نوازند،و ترانه رگ هایت آفتاب همیشه را طالع می کندبگذار چنان از خواب بر آیم که کوچه های شهرحضور مرا دریابند،دستانت آشتی است ودوستانی که یاری می دهند

انسان با نخستین درد،در من زندانی ستمگری بودکه به آواز زنجیرش خو نمی‌کرد من با نخستین نگاه تو آغاز شدم ودوستانی که یاری می دهندتا دشمنی از یاد برده شودپیشانیت آیینه ای بلند است تابناک و بلند،که خواهران هفتگانه در آن می نگرندتا به زیبایی خویش دست یابند

دو پرنده بی طاقت در سینه ات آوازمی خوانندتابستان از کدامین راه فرا خواهد رسیدتا عطش ،آب ها را گوارا تر کند؟تا آیینه پدیدار آیی عمری دراز درآن گریستم من برکه ها ودریا ها را گریستم ای پری وار درقالب آدمی که پیکرت جزدر خلواره ناراستی نمی سوزد

حضور بهشتی است که گریز از جهنم را توجیه می‌کند، دریائی که مرا در خود غرق می‌کند تا از همه گناهان ودروغ شسته شوم و سپیده دم با دستهایت بیدار می‌شود