"پشت پنجره اتاق ۱۲"بخش پنج و اخر

آخرین پارت داستان امیدوارم دوسش داشته باشین

مهسا انگشتر رو برداشت. طلایی و سرد بود، با یه طرح حک شده از چشم. پشت حلقه، یه اسم کنده شده بود: "ندا نادری". یه چیزی توی دلش ریخت. نادری... آقای نادری. اما ندا کی بود؟

فردا صبح با پرونده برگشت. صفحات قدیمی رو زیر و رو کرد، تا اینکه یه سند قدیمی از آسایشگاه خورشید پیدا کرد: ندا نادری، دختر آقای نادری. ۱۷ ساله، ناپدید شده در سال ۱۳۶۸، هم‌زمان با بستری بودن پدرش. توی یادداشت پزشک، یه جمله برجسته بود:

«آقای نادری مدام می‌گفت دخترش از پشت پنجره میاد. می‌گفت اون گیر کرده جایی که نه مرده، نه زنده. هیچ‌کس باورش نکرد.» مهسا تازه فهمید. اون سایه، اون صدا، اون پنجره… همش برای برگشتن ندا بوده. شاید ندا سعی داشت به پدرش برسه. شاید هر شب پشت اون پنجره می‌ایستاد، ولی هیچ‌کس نمی‌دیدش. تا اون شب… که یکی صداشو شنید.

مهسا انگشتر رو برد و گذاشت روی طاقچه‌ی اتاق ۱۲. گفت: «برگرد… دیگه لازم نیست سرگردون باشی.»

همون لحظه، یه نسیم ملایم از پنجره اومد، و پرده آروم افتاد. برای اولین بار، اتاق ۱۲ ساکت شد. از اون شب به بعد، نه صدا، نه سایه، نه پنجره لرزید. همه‌چیز آروم شد.

مهسا، هر وقت از جلوی اتاق رد می‌شه، فقط لبخند می‌زنه. می‌دونه که گاهی، یه پنجره باز می‌تونه راهی باشه... برای پایان یه انتظار خیلی طولانی.