احساس وصف ناشدنی

اون لحظه ای که میفهمی تصوراتت از اونی که فکر میکردی همیشگیه اشتباه بوده🚮🚮🚮

احساسی که بسیار فراتر از کلمات است... دروغ چرا!این روزها بسیار بیش تر از قبل مرا در خود فرو میبرد گویی که میخواهد غرقم کند.در خودش احساسی آشنا که احتمالا هرکسی حتی برای یک لحظه با تمام وجودش احساس کرده است..

البته این احساس به مانند دریا نیست گویی باتلاقی است که هرچه بیشتر دست و پا بزنی بیشتر فرو میروی... و خودت نمیتوانی از آن بیرون بیایی(من که نتوانستم)مگر آنکه کسی بیاید و نجاتت دهد آدمهای بسیاری از پس این باتلاق میگذرند و تو برای همه شان دست کمک بالا میبری تا بلکه کسی به کمکت بیاید اما مسلما هرکسی به کمکت نمی آید و اگر هم بیاید ممکن است در میان نجات دادنت رهایت کند چون هر کسی آدم درستی نیست...

گاهی هم ممکن است نجات داده شوی اما توسط آدمی نادرست،که تو را بعد مدتی هم نشینی دوباره در باتلاق می اندازد... نمیدانم... شاید فقط برای من تا کنون این چنین گذشته؛اینکه هیچ کس برای مدتی طولانی قادر به کنار من بودن نبوده...شاید واقعا مشکل خودم هستم...

آنها در لحظات پسین که فکر میکردم ماندگارند رهایم کردند اگر هم بودند به گونه ای بودند، که انگار هرگز آدم نزدیک زندگی یکدیگر نبوده ایم شاید فقط خاطرات خوب و رازها بود که مرا کنار هم نگه داشته است

اگر در مسیری من را ببینی به خیال اینکه من تو را دیده ام و گذر کردم،گذر میکنی مگر همیشه آن کسی که شروع کننده مکالمه است من باید باشم؟ چرا هرگز تو نیستی؟ دوست بودن با من این چنین شرم آور است؟ که میخواهی میان دوستانت با بی اعتنایی به من این احساس به سراغت نیاید؟