قدرت کلمات، در وصف اشک

می‌نویسم، چیزی که لب از آن هراس دارد

آب و هوا را هیچ گاه نمی‌توان به درستی توصیف کرد، اما ‌می‌توان گفت بخاطر دما هیچ فردی اینگونه صدای فریاد قلبی که از درد دگر در همان سینه نمی‌خواست بتپد را نمی‌شنید؛

دستان چیزی را می‌نوشتند که لب ها از گفتنش و گوش ها از شنیدنش هراس داشتتن، هر تار موی‌م مدام جلو صورتم ریخته می‌شدند  و مداوم با دست راستم ان را پشت گوشم می‌انداختم تا شاید می‌توانستم اسوده باشم، نه از خودم و دنیا، از افکاری که مرا گرفتار و دیوانه خودشان کرده بودند

چشمانم بی قرار روی متون های که می‌نوشتم می چرخیدند، جمله های که درد را توصیف‌می‌کردند، تا نثر های که افکارم را به رخ می‌کشند، از آن افکارانی که تنها کلماتش یک بند را تشکیل می‌دهند اما هزاران درد و فریاد، تا شب های بیداری و اشک را در خود جای دادند.

کلماتی‌ خشک و سرد، هیچ وقت نمی‌توانند به درستی شب های بیداری ‌و اشک ها رو توصیف کنند، تنها نشان می‌دهند، گوی این راز را با یکی دیگر با اشتراک گذاشتی اما مگر ان هم می‌تواند تو را ببیند؟ ان شبی که از درد فریادت اتاق را پر کرده بود ایا قدرت کلمات برای انان به درستی می‌توان به کار گرفت؟

قدرت کلمات، چیز وصف ناپذیریس، اما گمان دارم هیچ وقت نتوانم ان را به درستی به کار گیرم، انان را باید مثل بخش از وجود خودت بدانی تا به جان بگیرند و قدرت انها نمایان شود، تا درست با انها بازی نکنی چیزی جز چند خط خطی نصیبت شما نمی‌شود؛ اما هنوزم فکر نمی‌کنم انقدری اگاهیش را داشته باشم تا ان کلمات "درونی و قدرتشان" را پیدا کنم.