حتی در آن جاده هم کسی نیامد؛

صبح شد. یا شاید ظهر. راستش را بخواهی، مدتی‌ست ساعت‌ها برایم معنا ندارند. زمان مثل آب بارانی‌ست که از پنجره بخارگرفته سرازیر می‌شود، بی‌صدا، بی‌اثر. فقط می‌گذرد.

روز از پشت شیشه‌های مات بالا آمده بود، اما اتاق هنوز در تاریکی مانده بود. نه به‌خاطر نبودِ نور، بلکه چون نوری نبود که بخواهد وارد شود. پنجره نیمه‌باز بود، و باد، پرده‌ی خاکستری را با ملایمت تکان می‌داد. همان‌طور که انگار دستی بخواهد چیزی را بیدار کند؛ ولی هیچ‌چیز این‌جا بیدار نمی‌شد.

من هم نه خواب بودم، نه بیدار. معلق میان دو سکوت. یکی بیرون، یکی درون. روی دیوار، ساعتی آویزان بود که صدایش سال‌ها پیش خفه شده بود. عقربه‌هایش هنوز در همان لحظه‌ی مرده‌ای مانده بودند، لحظه‌ای که انگار همه‌چیز متوقف شده، حتی من. یک پرنده‌ی بی‌اسم، از دور رد شد. من رد شدم از پنجره‌ی نگاهش. هیچ نگفت. نایستاد. فقط گذشت. انگار من آن‌قدر بی‌صدا شده‌ام که حتی طبیعت هم مرا به حساب نمی‌آورد.

زمانی فکر می‌کردم هر آدمی ردپایی دارد. چیزی که بعد از نبودنش بماند. اما حالا مطمئن نیستم حتی رد پایی هم باقی مانده باشد. انگار سال‌هاست می‌چرخم، بی آن‌که خاکی به کفِ کفشم بنشیند. در گوشه‌ی اتاق، لیوانی نصفه‌پر از آب مانده. آب هم حالا کدر شده. مثل من. نه خالص، نه زلال. فقط ایستاده. فقط... مانده.

نمی‌دانم چرا دیگر نمی‌نویسم. مدادها هنوز در لیوان کوچک روی میزند. دفتر هم باز است، همان صفحه‌ی خالی. نه این‌که حرفی نباشد. اتفاقاً سرم پر است از صدا. اما هیچ‌کدام‌شان راه نوشتن بلد نیستند. فقط می‌پیچند توی ذهنم، مثل باد توی انباری متروک. آدم‌ها فکر می‌کنند تنهایی شبیه زخم است. چیزی که باید درمان شود. اما تنهایی مثل هواست. اگر زیادی عمیق نفس بکشی، تو را پُر می‌کند، می‌سوزاند، و در نهایت، تو را از درون می‌سازد ــ یا می‌سوزاند.

برای من، مثل سایه‌ای شده که هر جا می‌روم، کنارم است. نه می‌توانم از آن فرار کنم، نه دیگر سعی دارم پنهانش کنم. امروز هم کسی نیامد. شاید فردا هم نیاید. مهم نیست. عادت کرده‌ام به بی‌اتفاق بودن. به بی‌صدا بودن. به اینکه چایم سرد شود و کسی نپرسد چرا نخوردی‌اش. و با همه‌ی این‌ها، هنوز گاهی پنجره را باز می‌کنم. هنوز گاهی به آن‌سوی خیابان نگاه می‌کنم. نه به امید کسی. فقط برای اینکه خودم فراموش نکنم: من هنوز اینجا هستم. در سکوت. در سایه. و کسی هنوز نیامده...