او‌اضافه‌است.

اولین پست من توی سال ۱۴۰۴! البته اگر پست‌های‌ دیگه‌ام زودتر منتشر نشن.

قدم‌هایش را محکم‌تر بر زمین گذاشت. آیا این انصاف بود؟ اینکه کسانی که دوستشان داری این‌چنین تورا از خود برانند؟ می‌ترسید؛از آنکه از جمله دوستشان داشتم و دارم و خواهم داشت ، فعل خواهم داشت حذف شود. عجب افکار پریشانی داشت! بخاطر رفتار آنها بود یا حرف پر از نیش و کنایه‌ای که چند دقیقه پیش شنیده بود؟

نمی‌دانم ، راست می‌گویند که در منطقه‌ احساسات، قطب‌نمای عقل کار نمی‌کند. اما چه خودش و چه دوستانش و چه احساسات و چه عقل همه از یک چیز مطمئن بودند: او اضافه است.

کسی تاحالا به او اضافی نگفته بود اما حتی از پلک زدنشان هم می‌توانستی این را درک کنی. انگار کنه‌ای اضافه و چسبناک بود و به دیگران آویزان شده تا از مفهوم اینکه اضافه است دور شود.

خدایا! سردرد امانش نمی‌داد و غم در مغزش اغتشاش به‌پا کرده بود. انگار چیزی از جنس جادو چشم‌هایش را به آن‌سوی نرده وصل کرد. چه می‌شد اگر خود را از بالای آن پله‌ها می‌انداخت؟ او اضافه بود و نبودش هم.. برای کسی مهم نبود.