قصه ی افسردن لیلا...

شعر از: مهدی مختار زاده

شاعرم،ع.ش.ق وطرب نیست تم اشعارم من صدای غم یک نسل مصیبت بارم

بوی گل گرچه در این بیت غزل می آید بوی عطربد آتش زدن گلزارم

هرکجا بغض کسی راه نفس را میبست من همان بغض فروخورده ی بی آزارم

خنده دارم به لب اما چه بگویم افسوس آخرین خنده ی گریان تنی بیمارم

تن سپردیم به شب تا بنویسد اشعار من پشیمان شده ام بنده همان دیوارم

راوی قصه ی افسردن لیلا شده ام من از این قصه و این نوع غزل بیزارم

گفته بودید پس از این ننویسید سیاه قلمم سوخته از داغ شما،ناچارم