تصور چیز هایی که واقعی نیستند؟

درود! در این پست قراره جواب یسری از سوالات رایج و البته اتفاقاتی که اگر نگوییم همه، بیشتر شما شاهدش بودید با جمع بندی"تصور چیز هایی که واقعی نیستند" پیدا کنیم. آه! با چاشنی قوه تخیل! تخیلی که بیشتر ما آن را چیز کوچک و بی اهمیتی می‌‌بینیم، ولی اگر بدانید تا چه اندازه روی روند زندگیتون تاثیر دارد، به قول معروف مغزتان دود می‌کندD: ( نکته: اگر متن خسته کننده است، از اسلاید سه به بعد را بخوانید )

تصور چیز هایی که واقعی نیستند؟ ¦ و بله، نشده که یک روز در جمع اقوام بنشینیم و حین صحبت راجب اتفاقات ترسناک، "تجربه های منحصر به فرد" آنان را شنوا نباشیم، ولی این دقت بی حد و مرز غیر واقعی از کجا می‌رسد؟ برای مثال ‌[ پیرمردی که دست هایش تا زحل می‌رسید با چشمانی که مانند ته دیگ تیره و تار بودند سوار یک تاکسی شد]، به اندازه کافی غیر واقعی هست که مغزتان گیج شود و آن را شوخی بنامد، ولی، با تاکید زیاد درباره آن کم کم واقعی می‌شود و ترس در دلتان رخنه می‌کند، بله! ترس!

ترس از ارتفاع، موجودی بلند می‌سازد و ترس از تاریکی، چهره ای خوفناک، ترس های ما تنها باقی نمی‌مانند، بلکه ریشه می‌دهند! و ذهن ما منبع اصلی کاشته شدن این لوبیای سحر آمیز است، چیزی که قراره راجبش بحث کنیم، همین است. هومم~ بیایید اول برای دو مثال، یه سری به کلیشه بافی فیلم های ترسناک بزنیم 🎥: 1_قبرستان ها🪦: انسان ها حتی اگر اعتراف آن برایشان شرم آور به نظر برسد، از چیزی که خود آن را به نام "مرگ" می‌شناسند می‌ترسند، و همین ترس، ریشه اش با قبرستان ها پیوند خورده است! چیزی که مرگ را درون خود جای می‌دهد ترسناک به نظر می‌رسد، درست است؟ 2_فضا های تنگ و تاریک🪤: احساس ناامنی، بی قراری و در بند بودن که خود را به فضا های تنگ نسبت داده، موجب ترس و بیقراری از فضاهای تنگ مانند کوچه های پر پیچ و خم با دیوار های نزدیک هم شده.

گفته ها و سرسختی انسان هم تفاوت زیادی با پاهای شیط.ان ندارد، همانطور که یک شایعه توان تغییر یک جامعه را دارد. فکر کنید، این همه افسانه ترسناک از کجا آمده؟ یک قدم به سمت بهشتِ فردی که زیر درخت گردو خوابیده بود آن درخت را تبدیل به لانه ی دیو کرده بود، پس میشه گفت این تصورات تنها یک دلیل ندارد، پس اینجا ما چه کار می‌کنیم؟ 😕 آخ آخ، سر هر نخ را دنبال کنیم آخرش می‌رسیم به مغز خوشگل‌مان! خلاصه بگویم، مغزمان باعث می‌شود چیزهایی را تصور کنیم، لمس کنیم، حس کنیم، ولی حتی وجود نداشته باشند، این شمارا یاد اسکیزوفرنی می‌اندازد، نه؟ ته ته تمام‌ آنها مغز است، آسیب های روانی چیزی است که مغز ما بهش شکل می‌دهد، مانند کودکی که با دوست خیالی خود قدم می‌زند، زیرا قدرت مغز جوانش تازه درحال شکل گیری است، یا پیرمردی که بعد از خوردن دارو هایش متوجه نبوده زنش می‌شود. حتی ریشه احساسات هم با نابودی مغز قطع می‌شود.

یکی از مواردی که البته گمان کنم مربوط می‌شود به جناب ابو علی سینا، داستان او با مردی است که قرار بود تا ساعت 12 اعدامش کنند، اما به روش خوده آقا! حالا چه روشی؟، او مرد را به تنه درخت می‌بندد و چشم های مرد را می‌پوشاند، و البته، یکی از دستان مرد را آزاد می‌گذارد، به مرد می‌گوید میخواهم دستت را قطع کنم تا در اخر از کم خونی فوت شوی! و بعد  تکه چوبی را  خیلی آرام روی دست مرد می‌کشد، در کمال تعجب، مرد شروع به تقلا و گریه می‌کند، لحظه دیگر او بلافاصله با آب‌ای با گرمای مناسب همانجا را جوری مرطوب می‌کند که آب شروع به چکیدن از دست مرد کند، گریه ها و ترس مرد ادامه میابد( زیرا فکر می‌کند جدی جدی دستش قطع شده استTT) تا زمانی که رأس ساعت دوازده، مرد بدون هیچ زخم یا خراشی، فوت می‌کند! نتیجه؟ تقلید خطرناک تر از چیزیه که فکر میکنیدP: