گله‌ی یار دل آزار

این شعر سال‌هاست کنج قلبم خونه کرده، خاطرات زیادی باهاش دارم..

ای گل تازه که بویی ز وفا نیست تو را‌ خبر از سرزنش خار جفا نیست تو را‌ رحم بر بلبل بی‌برگ و نوا نیست تو را‌ التفاتی به اسیران بلا نیست تو را‌ ما اسیر غم و اصلا غم ما نیست تو را‌ با اسیر غم خود رحم چرا نیست تو را

فارغ از عاشق غمناک نمی‌باید بود جان من اینهمه بی باک نمی‌باید بود

همچو گل چند به روی همه خندان باشی؟‌ همره غیر به گلگشت گلستان باشی‌ هر زمان با دگری دست و گریبان باشی زان بیندیش که از کرده پشیمان باشی‌ ‌ جمع با جمع نباشند و پریشان باشی‌ یاد حیرانی ما آری و حیران باشی‌

ما نباشیم که باشد که جفای تو کشد؟‌ به جفا سازد و صد جور برای تو کشد

شب به کاشانهٔ اغیار نمی‌باید بود‌ غیر را شمع شب تار نمی‌باید بود‌ همه جا با همه کس یار نمی‌باید بود‌ یار اغیار دل‌آزار نمی‌باید بود‌ تشنهٔ خون من زار نمی‌باید بود‌ تا به این مرتبه خونخوار نمی‌باید بود‌

من اگر کشته شوم باعث بدنامی تست‌ موجب شهرت بی‌باکی و خودکامی تست

دیگری جز تو مرا این همه آزار نکرد‌ جز تو کس در نظر خلق مرا خوار نکرد‌ آنچه کردی تو به من هیچ ستمکار نکرد هیچ سنگین‌دل بیدادگر این کار نکرد این ستم‌ها دگری با من بیمار نکرد‌ هیچکس اینهمه آزار من زار نکرد‌

گر ز آزردن من هست غرض مردن من مُردم ، آزار مکش از پی آزردن من

جان من سنگدلی ، دل به تو دادن غلط است‌ بر سر راه تو چون خاک فتادن غلط است‌ چشم امید به روی تو گشادن غلط است‌ روی پر گرد به راه تو نهادن غلط است‌ رفتن اولاست ز کوی تو ، ستادن غلط است‌ جان شیرین به تمنای تو دادن غلط است‌

تو نه آنی که غم عاشق زارت باشد‌ چون شود خاک بر آن خاک گذارت باشد

مدتی هست که حیرانم و تدبیری نیست‌ عاشق بی سر و سامانم و تدبیری نیست‌ از غمت سر به گریبانم و تدبیری نیست‌ خون دل رفته به دامانم و تدبیری نیست‌ از جفای تو بدینسانم و تدبیری نیست‌ چه توان کرد پشیمانم و تدبیری نیست‌

شرح درماندگی خود به که تقریر کنم عاجزم چارهٔ من چیست چه تدبیر کنم