خاک‌باران‌خورده؛

۱۲/۱۲/۱۴۰۳

صدای باران روحم را سرزنده می‌کرد. اما تا قبل اینکه آن روز از راه برسد . تابستان گرمی بود و برای آخرین بار داشتیم حرف میزدیم که باران گرفت .دیگر نشد بیشتر حرف بزنیم . درجلوی چشمانم مرا ترک کردی . قطرات بارانی که روی سرم میریخت غمم را بیشتر می‌کرد.

وقتی از کوچه خارج شدی باران بند آمد. آسمان صاف شد . انگار که هیچ باران و رفتنی درکار نبوده . وارد حیاط که شدم بوی خاک باران خورده مرا بیشتر دلتنگ تو کرد با اینکه حتی پنج دقیقه هم نگذشته بود . تو عاشق بوی خاک بعد از باران بودی .

گنشجنک ها آواز می‌خواندند و در آسمان میر_قصیدند . آسمان آبی گریه کردن برای رفتنت را انکار می‌کرد. رنگین کمان دست در دست ابرهای سیاه داده بود و کمرنگ تر میشد و می‌رفت.

و من کنار باغچه با بوی خاک باران خورده گریه میکردم . آنقدر گریه کردم که هرگز نفهمیدم توی برای دیدن دوباره من برگشتی اما من زیر همان خاک باران خورده بودم .