-صنمـا-

صد نامه فرستادم صد راه نشان دادم یا راه نمی‌دانی یا نامه نمی‌خوانی! -مولانا

صنما چگونه گویم که تو نور جان مایی/ که چه طاقت است جان را چو تو نور خود نمایی

تو چنان همایی ای جان که به زیر سایه تو/ به کف آورند زاغان همه خلعت همایی

کرم تو عذرخواه همه مجرمان عالم/ تو امان هر بلایی تو گشاد بندهایی

توی گوهری که محو است دو هزار بحر در تو/ توی بحر بی‌کرانه ز صفات کبریایی

به وصال می‌بنالم که چه بی‌وفا قرینی/ به فراق می‌بزارم که چه یار باوفایی

به گه وصال آن مه چه بود خدای داند/که که فراق باری طرب است جان فزایی

دل اگر جنون آرد خردش تویی که رفتی /رخ توست عذرخواهش به گهی که رخ گشایی