ویرانه ای به نام انسان

مامانم راست میگه، چرا نمیتونم یه بچه ی عادی باشم؟ چرا برای همه مشکلم؟

از همون روز اولی که رفتم باشگاه از مبینا خوشم میومد، دوست داشتم بهش نزدیک بشم. نرگس یه ماه بعد از من اومد، از همون اول نسبت بهش حس خوبی نداشتم اما مثل همه باهاش مهربون بودم. اما اون اینطوری نبود، انگار با شخص "من" مشکل داشت. فهمیدم مثل مهدیس عه. خودش رو خوب جلوه میده اما همه ی کاراش از روی سیاسته و واقعا آدم خوبی نیست.

داشتم به حنانه نزدیک میشدم که نفهمیدم چطوری اون رو از من دور کرد، داشتم به مبینا نزدیک میشدم که اینبار به طور کاملا واضحی اون رو از من دور کرد. تا میومدم باهاش حرف بزنم می‌پرد وسط و نمیدونم چطوری اما انگار با حرف زدنش همه رو جادو میکنه. الان نه تنها مبینا، بلکه هیچکس توی باشگاه بهم نگاه هم نمیکنه.

الان هیچکس نمیخواد با من میت بزنه، یا باهام حرکات کششی رو انجام بده، یا باهام مبارزه کنه. نرگس نمی‌خواست با من مبارزه کنه، اما استاد بهش گفت که باید باهام مبارزه کنه. منم بدجوری زدمش، خیلی بد. اما من فقط صدم رو گذاشتم. من بهش آسیب نزدم، خودش نفس کم آورد و انقدر حالش بد شد که گریش گرفت. واسش سوال بود چجوری من همچین حالم نریخته بهم و نفس کم نیاوردم، اون نمیدونه من روزی سه بار حالی بدتر از حالی که داشت بهم دست میده و در عین حال باید جوری رفتار کنم که انگار حالم خوبه.

نه مبینا نه هیچکس دیگه از من خوشش نمیاد. توی باشگاه جا افتاده که من رفتار غیرعادی ای دارم و همش سردرد دارم و نفس نفس میزنم. افتادم زمین و هیچکس، تاکید می‌کنم هیچکس نیومد بگه چته. *با اینکه من با همشون خوب بودم، حتی با همه ی حال بدیم* شاید واقعا تقصیر نرگس نیست، شاید من خودم مثل راسو ام. وقتی نرگس و مبینا رو میبینم یاد کیتلین و وای میفتم.

مردم با من مشکل دارن، احساس میکنم جوکر ام تو دنیایی که همه عادی ان. توی مدرسه هم کل کلاس با من مشکل دارن، نه خطیبی، نه گلی. با خطیبی از وقتی مشکل داشتن که بهترین دوست *من* شد، با گلی از وقتی مشکل داشتن که به *من* یکم نزدیک شد. به یکی گفته بودن اگه میخواد با اونا باشه باید از *من* دور باشه. و اینجاس که باید بگم *مگر من چه کردم که عالمیان را ز من نفرت است؟* _چه جالب این متن، شعر، یا هرچی که هست یه دفعه ای تو ذهنم ساخته شد.