مگر من چه کردم که دنیای دردم؟

دارم سعی میکنم همه رو شاد نگه دارم، درحالی‌که هیچکسی متقابلا این کار رو برام نمیکنه...

مزخرف ترین آدما همیشه بهترین دوستا رو دارن، کسی رو دارن که هواشون رو داشته باشه. دارم توی همه چیز تلاش میکنم، توی درس، توی تکواندو، توی زبان. ولی واقعا هیچکس نمیبینه. توی درس افتضاحم توی تکواندو هیچکس نمیبینه چقدر محکم میزنم توی زبان هیچکس نمیفهمه چقدر دارم تلاش میکنم.

دارم سعی میکنم گذشته رو فراموش کنم اما نمیشه. با هر آهنگی که پلی میشه، با هر خاطره ای که از بازیچه شدن تعریف میشه، با هر نصیحتی از اعتماد نکردن، با چندتا اسم خاص، قلبم تیر میکشه، حمله ی عصبی بهم دست میده. و اونا همچنان در این نظر که با من هیچکاری نکردن. اتفاقی که واسه ی من پارسال افتاد شبیه یک دهمش برای معلم ریاضیمون که ۳۸ سالشه افتاد و اون نابود شده...ببین دیگه سر من چه بلایی اومده

من هیچوقت کسی رو اذیت نکردم، همیشه با همه مهربون بودم و هستم، حتی اگه دشمنم باشه. سعی میکنم حال بدم رو به بقیه نشون ندم تا ناراحتشون نکنم. هم از نظر روحی و هم از نظر جسمی هوای بقیه رو دارم. اما هیچکس حواسش به من نیست. چرا؟؟؟ افسردگیم شدید شده و دارم کنترلشو از دست میدم. هیچوقت خواسته هایی که بقیه دارن رو نداشتم، پس چرا...؟؟؟