حماقت ملانی ( رداپوش آشنا)

این یکی حتما قلبش را میشکافت ، همینطور که نیزه به توماس نزدیک تر میشد ، او بیشتر میخواست زنده بماند ، زندگی کند و بعد بمیرد.تمام توانی که برایش مانده بود را در دستهایش جمع کرد به این فکر کرد که شاید دیگر تویسا را نبیند و نتواند کاری کند و...

و زنجیر ها را پاره کرد و از دام آنها خلاص شد. حالا نیرویش مانند هاله ای آبی دورش میچرخید . نوک موهایش به قرمزی میزدند و قدرت از تمام روح و جسمش خارج میشد. ناگهان همه مارها عقب نشینی کردند.

مارها ضعیف شدند و از حال رفتند. تنها یکی از آنها به جرئت کرد و به سمت توماس پرید اما با برخورد به هاله در یک آن خاکستر شد.

توماس در حال خودش نبود ، اختیارش دست خودش نبود و نمیتوانست خودش را کنترل کند.با تمام نیرویش که سعی داشت آزاد شود به اطرافش مشت میزد. ویلیام داشت لذت میبرد. همانطور که به ساخته اش نگاه میکرد دستش را بر دکمه ای فشار داد و گازی فضا را پر کرد. هاله ی آبی کمرنگ و محو شد. توماس روی صندلی افتاد. چشمهایی بسته ، بدنی خونین ، بی انرژی و بدون آینده ای معلوم و مشخص. توماس مشخصا به کما رفته بود؛ کمایی که دو سال قرار بود طول بکشد.

زنجیر ها خود به خود دوباره به دور او بسته شدند. یکی از آن شش ردا پوشان به سمت توماس آمد. به صورت توماس دست زد. گرم بود ، او پودر نشده بود ، عملیات با موفقیت اجرا شده بود.

آن رداپوش دستش را روی موهای توماس گذاشت و گفت :« عملیات با موفقیت انجام شد ، لرد ویلیام» ویلیام تنها انسان خوشحال در آن اتاق بود. رداپوش که بغض خود را قورت میداد سر توماس را نوازش کرد و خیلی آرام طوری که کسی نشنود گفت :« نباید چیزای دردناک یادت بمونه....داداش...بزرگه»