برادر دوست داشتنی

سیریوس همیشه می دانست ممکن است روزی، برادر کوچکتر و بهترین دوستش را از دست بدهد. به هر حال، هردو بنیه و مزاج بسیار ضعیفی داشتند، به ویژه در مقایسه با شخص قوی ای مانند خودش، اما به خواب هم نمی دید که مجبور شود هردوی آنها را به این زودی از دست بدهد. همه چیز به سان کابوس بود. یک روز شفادهندگان تشخیص دادند بیماری ریگولوس که از کودکی، همراه او رشد می کرد، اکنون بسیار پیشرفت کرده و به زودی او را در خود می بلعد و روز دیگر، ریموس به سرطان خون مبتلا شد، یگانه بیماری غیرجادویی که جادو نمی توانست کاری برایش انجام دهد.

از اعماق قلبش، آرزو می کرد که همه اینها خواب باشد. که بیدار شود و ببیند ریموس دوباره سالم و شاد شده و بیماری ریگولوس، روش مسالمت آمیزی در پیش گرفته و دیگر تصمیم به قتلش ندارد. اما افسوس که همه چیز واقعی بود! بیماری، این موجود موذی و دغلباز، قصد جان دو تن از عزیزترین افراد زندگی اش را کرده بود و او هیچ کاری نمی توانست انجام دهد. تنها کاری که از دستش بر می آمد، این بود که به آنها کمک کند در واپسین روزهای عمرشان، آسمان شب را بدون مزاحمت ساختمان های سر به فلک کشیده جادوگران و ماگلها ببینند. ریموس عاشق ماه بود و ریگولوس عاشق ستاره ها.

آسمان، دقیقا همان شکلی بود که هر دو بیمار می پسندیدند. هلال ماه، در میان ردای سیاه شب، می درخشید و فخرفروشانه، زیبایی سحرانگیزش را به رخ می کشید.کمتر جایی از محوطه هاگوارتز بود که می شد چراغهای کوچک آسمان را به آن وضوح دید. نسیم خنک بهاری، با گیسوان درختان بازی می کرد و هرازگاهی در گوش بوته های رز، آواز می خواند. گاهی هم دست نوازش بر سر سه نفری که کنار دریاچه سیاه نشسته بودند می کشید. سیریوس با نگاهی به آینه دریاچه، برای بار چندهزارم متوجه تفاوت خودش با دونفری که بازویش را گرفته و سرش را روی شانه هایش گذاشته بودند شد. مانند این بود که کسی بخواهد درختی تنومند و ستبر را با دو غنچه کوچک و ظریف مقایسه کند. گونه های برجسته سیریوس، به گلهای سرخ می مانستند، در حالی که گونه های تکیده ریموس و ریگولوس، از فرط سردی و رنگ پریدگی شبیه دانه های تگرگ بودند.

سیریوس با نگاهی به دو جفت دست نحیف و ظریفی که دور بازوان عضلانی اش حلقه شده بودند، به این اندیشید که کاش می توانست تمام زندگی اش را بدهد تا صاحبان این دستها، دوباره سالم و شاد باشند. به چهره های تکیده دو طرفش نگاهی انداخت. به نظر می رسید از اعماق قلبشان لذت می برند، و همین وجود سیریوس را گرم کرد. این که توانسته بود کمی شادی را در قلب های ضعیفشان بدمد، برایش بزرگترین پاداش بود. چهار بازوی استخوانی دورش حلقه شدند. خدایا، چرا مانند تگرگ های زمستانی بودند؟

دست نحیف و شاخه مانند ریگولوس، گونه برجسته و گلگون برادرش را نوازش کرد. - سیریوس، می دونی اگه تو نبودی، هر دوی ما الان تنها بودیم؟ ریموس با ضعف دستش را فشرد. - ما دوستت داریم. کاش می توانست سلامتی خودش را به این دو موجود دوست داشتنی ببخشد تا دوباره بتوانند سبک بال حرکت کنند و بدون درد نفس بکشند.