پیش به سوی سو...

کتاب را ورق میزنم و حسرت تمام لحظات خوش آن روز ها را میخورم. آن زمان نه جنگی بود نه مشکلی بود. همه در آرامش نبودند اما عده ای... آن جنگ لعنتی، ازش متنفرم، با گذشت تمام آن سال ها حالا به یک فقیر تبدیل شدم. باز هم ورق میزنم و عکس خودم و برادرم را میبینم که بچه بودیم و در آسایش و آرامش کامل باهم بازی میکردیم. چه کودکی زیبایی بود. البته قبل از شروع جنگ فقرا و ثروتمندان در نیویورک که جایگاه ثروتمندان و فقرا عوض شد. خانواده ی من سنگدل نبودند و به فقرا کمک میکردند ولی هر چه باشی ما ثروتمند بودیم و الان فقیریم.

ناگهان سایه ی پسری روی ورق های کاغذ می افتد. سرم را بالا میگیرم و برادرم را میبینم. میپرسد:«داری چیکار میکنی لونا؟ »«مگر نمیبینی؟ عکس های خانواده قدیم الانمون نگاه میکنم.»«مامان امروز دیر میاد. پول توجیبی داری؟میخوام بریم غذا بخریم.»«آره ولی نمیشه باهاش دو تا ساندویچ خرید. یدونه میخریم نصف میکنیم.»میریم توی رستوران کثیفی که محبوبیت زیادی هم ندارد. به تابلوی قیمت فست فود ها نگاه میکنم دو برابر شده اند! روبه فروشنده میگویم:«قیمت ها دو برابر شدند.من پول خرید این ساندویچ را ندارم. میشود پولش را کمتر کنید؟ »«باشه»

ساندویچ را میگیرم و با برادرم روی یک صندلی در پارک می نشینیم. ساندویچم را میخورم. بعد دفتر را از کیفم بیرون می آورم و خودمان را آن جا میبینم. «تولدت نزدیکه! »«آره خب که چی؟!»«امسال یه تولد واقعی میگیری! »سکوت میکنم. از تعجب سکوت نمیکنم. از افسوس سکوت نمیکنم.چون دارم فکر میکنم سکوت میکنم. روزی پیش می آید که ما هم زندگی عادی کنیم؟ کم کم به سمت محل کار مامان میرویم. مامان در یک فروشگاه کار میکند. نصف راه را نرفته بودیم که مامان را دوان دوان دیدیم که به سمت ما می آمد. لبخند بزرگی روی صورتش بود. پرسیدم: «مامان چیشده؟ »

«من در آمد امسال خودمون رو چک کردم و با پدرتون حرف زدم و به این نتیجه رسیدیم ما تقریبا ۵/۱۰ خرید یک خانه رو داریم و اگر شما هم کار کنید و کمک کنید میتونیم یک خانه بخریم!» سکوت همه جا را برداشت. ما خانه بخریم؟ نموداری که مامان در دست داشت برداشتم و نگاهی انداختم. راست میگفت. یعنی ما از این وضعیت خلاص خواهیم شد؟