صدای بی صدا

نگاه‌هایشان را نمی‌خواهم، چون در آن‌ها تنها سایه‌ای از ترحم را می‌بینم، چشمانشان گویی می‌گویند: «ما تو را می‌فهمیم»، اما در واقع، فقط یک فاصله‌ی عمیق بین ما وجود دارد.

افکارشان آزارم می‌دهد، انگار که می‌خواهند من را بهتر از خودم بشناسند، اما آن‌ها هرگز در دنیای من نبوده‌اند، هرگز طعم تنهایی و درد را نچشیده‌اند. این ادعاها، فقط کلماتی هستند که در باد گم می‌شوند.

خسته‌ام از وعده‌های توخالی، قول‌هایی که مانند ستاره‌ها در آسمان می‌درخشند، اما هرگز به زمین نمی‌رسند، و در این میان، فقط من هستم و این احساس انزجار.

نگرانی‌های لفظی،چیزی جز زخم‌های عمیق‌تر نمی‌سازند، و آن‌ها، تنها به عنوان تماشاچیانی در صحنه‌ی زندگی من، مرا از خود راندند.

من به دنبال درک واقعی هستم، نه به زنجیرهای ترحم و نگرانی، به دنبال دستانی که مرا درک کنند، بدون قضاوت و پیش‌داوری. در این جهان پر از صداهای بلند،

من هنوز در جستجوی سکوتی هستم، که در آن بتوانم خودم را پیدا کنم، بدون نگاه‌های پر از ترحم و وعده‌های توخالی.