غریب آشنا

هنوز هم چشمانش فروغ داشت؛ اما دیگر مال من نبود. وقتی او را کنار دیگری دیدم، دوست داشتم همچون گذشته داد بزنم و بلند بگویم: «سلام روز و شب من!»

و بعد تو مرا به جایی دور ببری و دوتایی‌مان چایی بخوریم . در سرما کتت را به من بدهی و..

برای دردهاییم مرهم بشوی و برای ناگفته‌هایم همدم.از کلبه‌ی عشقمان برایم از آینده‌ی آرمانی‌مان بگویی و من را در رویای خود غرق کنی .

ناگهان قطره ای آب به سرم می‌ریزد ؛ و من برمیگردم به سمتت که بگویم، باران دارد می‌بارد! ولی تو دیگر نیستی و واقعیت است که بر سر من می‌بارد.

از کنارت می‌روم و ما تا آخر عمر غریبه‌هایی خواهیم بود که از هر کسی به هم نزدیکتر هستیم.