دنيايي پس از دگر

يا حق

در تخت بيمارستان بستري بودم. خواهرم كنارم بود. نگاهي پر از استرس بهم كرد . " خوب مي شي؟ دوباره مي تونيم با هم كل كل كنيم ؟" خواهرم با صدايي ترسيده و اهسته گفت.

گفتم "بله غصه نخور. " دروغي پشت دروغي دگر. باز هم خالي بستم. معلوم است كه اينجا آخر خط است.

احساس مي كردم كه از يك كسي دارم فرار مي كنم ،‌از بيماري ام... ولي بيماري ام مرا شكست داده و اكنون راه برگشتي ندارم. تنها راهم اين است كه يك قدم جلو تر بروم و

سقوط كنم....

"من نمي خواهم بميرم"

به دكترم در اتاق خلوتي گفتم

ولي وقتش رسيده بود...

پس بهتر بود كه آماده مي شدم... براي دنيايي دگر. براي دنيايي كه زمان در آنجا معني نمي دهد

دنيايي كه سزاي كارم رو خواهم داد. دنيايي كه ارزو ها به واقعيت مي پيوندندو دنيايي كه افكارم زنده مي شوند. دنيايي كه روحم آزاد مي شود و يك بار براي هميشه ،‌به دنيا مي گويم بدرود و

دنيايي جديد آغاز مي كنم.