شب و روز (كامل)

يا لطيف

گفتی که شبیه هستیم ، ولی نیستیم ، گفتی که ما جدا نشدني هستيم ولی من آهن رباي هم نوعت هستم و نمي توانيم با هم باشيم. گفتی که هیچ‌چیز نمی تواد ما را جدا کند ولی تاریکی و روشنی شب ما با به دو آدم متفاوت تبدیل کرد.

تو چو روزی ، من به تاریکی شب هایم. تو چو شیدی و من چو مه ، نورت را منعکس می کنم . تو چو نوری ، مردم کنارت هستند و به تو پناه می برند و من چو سایه ای هستم زیر تو . تو چو لبخندی ، مورد علاقه ی مردم و من چو غمم ، مورد نفرت...

قلبم نورانی می شود وقتی تو را در کنار مردم ، محبوب می بینم ولی چون قلبم شکسته بود و حفره ای داشت ، تمام نوری که گرفتم از من جدا می شد .

. تو گفتی ما مانند واو عطفیم و بهم معنی می دهیم و باهم کامل هستیم ولی خورشید و مه ؟ آنان دگر چه رابطه ای دارند ... ما تضاد هم هستیم، و تضاد و دوری ما ، برایم خوشایند نبوده ... مانند اینکه تا وقتی که روی سطح زمین زندگی می کنیم ، تو نهاری و من لیل . تو می درخشی در آسمان ها و من نورت را منعکس می کنم.

. شاید در سایره ای ، مه و شید کنار هم باشند... شاید در سیاره ای بتوانیم غروب یا طلوع باشیم... تا روزی که بتوانیم واو عطف بینمان پیدا کرد ، من صبر می کنم و دست از صبرم نمی کشم و صبر می کنم و نورت را منعکس می کنم تا روزی که به اندازه ی کافی نورانی شده ام تا شاید این سیاه ، دو شید داشته باشد و هیچ مه.