تنهایی‌و‌بغض‌هایم!

دلم میخواد در تنهای خودم، زمانی که هیچ انسانی نیست؛

بلند و پر توان بخندم، تا صدای خنده ام فضا را پر کند...همان خنده هایی که،

زمانی 'بغض هایم' بودند. بغض هایی که در اجتماع شکل گرفتند و مردم بخاطر آن ها ، مرا خطاب می کردند:

-@دیوانه-