بهشت زیر پای همهٔ مادران نیست

زمانی که میبینم ، بسیاری از همسن و سالانم ، دست در دست والدین‌شان در خیابان ها قدم میزنند ، حسادتم فوران میکند . آری ، من به آنچه ندارم حسودی میکنم ؛ به مهر مادری که هیچ گاه حاصلم نشد . به پشتوانه ای به نام پدر که هیچوقت نصیبم نشد .

چشم که به جهان گشودم ، مرا دوست نداشتی مادر عزیزم ؟ زشت بودم ؟ چه بودم که مرا نخواستی و در سطل زباله انداختی ؟ یعنی مرا با آنهمه فضولات خانه ات یکی میدانستی ؟ پدر همچو کوهم ! مگر نباید پشتیبان فرزندت باشی ؟ چگونه به همسرت اجازه دادی این‌گونه پاره ی تنت را آواره کند ؟

نمیدانم از کدام شهر ایران زاده شده ام . ندانم که باید با افتخار خود را به کدام قومیت متصل کنم . هیچ چیزی از خودم نمیدانم . هیچ چیزی ... کاش میدانستم این من خردسال ، چه ضرری به شما میرساند ؟ کاش میتوانستم از شما بعنوان فرشته یاد کنم . لیکن ، فرشتگان آنقدر پلید نیستند . خداوندا ! این است لطف و کرم تو ؟ این است لطف تو ، که من و امثال من ، بی کس و غریب در این دنیای ویران باشیم ؟ این است مهر تو که من امثال من ، در حسرت سایهٔ پدر و دلسوزی مادر به سر بریم ؟

پروردگار من ! مگو که شیطان پست فطرت ترین مخلوق ات است . من صدای هق هق ابلیس را شنیدم زمانی که مادرم مرا میان زباله ها انداخت . میدانم که شیطان رجیم ، آن دو بدجنس را به جهنم هم راه نمیدهد . خدایا ! آنان از سوی من حلال اند ؛ تو نگهدارشان باش . ولیکن ، به مادرم از قول من بگو :« تو لایق نام مقدس مادر نبودی .»