روشنی سپیده‌دم یا تاریکی شب؟

دازای برای آکوتاگاوا کسی بود که بهش دلیل زندگی داد،اما چه دلیلی؟ اون رو زمانی که از همه چیز نا امید شده بود نجات داد، دلیل زندگیش تایید شدن بود و اون همه تلاشش رو کرد، ولی بعد از این همه مدت آتسوشی وارد قضیه شد و دازای تاییدش کرد،خیلی درد بزرگیه، اون یجورایی از آتسوشی بدش نمیاد خودش هم تو فصل سه گفت ازت بخاطر یچیزی بدم میومد اما الان دیگه اینطور نیست (دیدم بهت عوض شد تو واقعا لیاقتشو داشتی) و قبول کرد که آتسوشی چیزی رو داره که اون نداره.

اگر توجه کنیم به اون قولی که بهم دادن "تا شش ماه آینده کسی رو ن.ک.ش؛ شاید اینطوری بتونی کمی دازای سان رو درک کنی" البته که دازای خیلی وقت پیش آکوتاگاوا رو تایید کرده بود، اما آکوتاگاوا هنوز ناپختگی سابق رو داشت، دنیا رو سفید و سیاه میدید ، ضعیف و قوی میدید، تا زمانی که آتسوشی رو دید و متوجه شد دلیل زندگی آتسوشی، نجات دادن دیگرانه و دازای یه همچین راهی رو تایید کرده؛ چیزی که اتسوشی داشت و آکوتاگاوا نداشت «یه دلیل درست زندگی» بود! فهمید که اونم باید برای نجات مردم زندگی کنه مگرنه این عمر کوتاه چه ارزشی داره؟

مشکل آکوتاگاوا هم نگرش سیاه و سفید به زندگی بود که کافکا اون رو به خوبی روی ظاهر آکوتاگاوا پیاده کرده؛ لباس های آکو همیشه مشکیه، درست مثل زاویه دیدی که به دنیا داره، اون از آدما بدش میاد و ازشون دوری میکنه درست مثل یه بیمار که تو بیمارستانه و از اجتماع دوره، پایین موهاش سفیده درست مثل قلبی که داره، شاید اون تو نگاه اول آدم خوبی به نظر نیاد اما ته دلش واقعا پاک و سفیده فقط اون زجرهای زیادی کشیده.

آکوتاگاوا یکی از جالب ترین شخصیت هایی رو داشت که دیدم، شخصیتی که ممکنه خیلی از ما تو زندگی هامون دیدیم، یه نگرش سیاه سفید، یه دلیل اشتباه برای زندگی، غروری که مانع پیشرفت شد و ضعفی که همیشه قرار بود پنهان بمونه!