رمان ترسناک؛آن اردو معمولی نبود(پارت دوم)

روز بعد صبح که بیدار شدم به حرفای جنیس _ برایانا و مگ فکر کردم یعنی واقعا ممکنه که یه روح تو این اردوگاه باشه؟ بیخیال این افکار شدم و رفتم سالن غذاخوری تا صبحونه بخورم هم اتاقی هام رو دیدم که در حال صحبت بودن وقتی منو دیدن بهم سلام کردن منم سلام کردم یکم راجب اردو حرف زدیم جنیس بهم گفت تو کدوم از تفریحات شرکت کردی شنا؟ گفتم عُق شنا تو دریاچه من تو بلم سواری شرکت کردم ترجیح میدادم که روی بلم خشک و تمیز بشینم و تو دریاچه باشم نه توی اون دریاچه تهوع آور ایشششش سرپرست ساحل رو بهمون معرفی کردن فامیلش لیز بود خانم لیز بهمون گفت که هر کی باید برای خودش یه یار داشته باشه تا توی دریاچه باشه یه لحظه به حرف بچه ها فکر کردم راست میگفتن هر کی به یار نیاز داره راست میگفتن که اون دختره دنبال چی هست .

ای بابا کامیلیا تو چِت شده واقعا هم همین بود من چم شده بود همش درگیر اون مثلا روح بود که تو اردوگاهه هیچ معلوم نیس راست بود یا دروغ بیخیال شدم به خودم گفتم یکم وا بده همه با هم یار شدن من و برایان هم با هم یار بودیم سوار بلم هامون شدیم شروع به حرکت کردیم راهنما های اردو هم پست سر بچه ها بودن. برایان بهم گفت فکرت درگیر جایی هست دیدم تو کلبه فکرت درگیر بود. واقعیت رو بهش گفتم: راستش فکرم درگیر همون روحی هست که گفتین واقعا راسته یعنی حقیقته؟ برایانا خندید و گفت:نمیدونم شاید راسته اما این اردوگاه به همون روح معروفه میگن چه کنیم شایعات هستن و هستن اما شاید راست باشه

یکم ترسیدم ولی ترسم رو پیش برایانا نشون ندادم .‌ وسط های راه بودیم که یهو آب دریچه موج موجی‌شد و همش تکون می‌خورد ترسیدیم سعی کردیم بلم رو کنترل کنیم ولی زورمون نرسید و من و برایانا افتادیم تو آب رفتیه بودیم ته تهای دریاچه و بزور داشتیم خودمون رو می‌کشیدیم بالا که من یهو پام به یه چیزی گیر کرد و کشیده شدم پایین برایانا هم منو ندید خواستم داد بزنم ولی نمی‌شده یهو چشام سیاهی رفت وقتی بیدار شدم لب دریاچه بودم هوا خیلی سرد بود عجیب بود الان که تابستون هست چطور هوا سرده بلند شدم مایو تنم بود و بخاطرش داشتم یخ میزدم دونه های سفیدی میومد از تعجب دهنم باز موند داشت برف می‌بارید یعنی چی تو تابستون برف؟ دوییدم تا کلبه ها خالی خالی بود پتو ها و بالشت های تخت هارو برده بودن انگار خیلی وقت بود کسی اونجا نبود داد زدم برایانا خانم لیز جنیس مگ بچه ها شما کجایید من کجام یهو از پشتم صدای ملیح و آروم آواز اومد صدای نازک به دختر بود که داشت شعر اردو میخوند.

برگشتم پشتم و یه دختر موطلایی و رنگ پریده دیدم یه لباس بلند قرمز تنش بود داشت شعر اردو میخوند یهو یاد اون دختری که بچه ها راجبش حرف میزدن افتادم کلافه شدم فکر و ذکرم شده بوداون همش داشتم به اون فکر میکردم به خودم گفتم کامیلیا آروم باش به خودت بیا حتما اونم یکی از بچه هاست صداش کردم و رفتم سمتش ولی بهم جواب نمی‌داد بهش گفتم هی دختره یه دقیقه وایسا تو دوستای منو ندیدی دوییدم سمتش و آنقدر ازش سوال پرسیدم تا وقتی شعرش تموم شد و بهم گفتم سلام کامیلیا تعجب کردم و با قیافه ای پوکر خواستم بهش بگم که اسمم رو از کجا میدونه ولی بهم گفتم من خیلی وقته منتظرتم چرا انقدر دیر اومدی حالا بیخیال بگو ببینم یار من میشی؟ از تعجب دهنم باز موند این همون دختره بود همون که روحش تو اردوگاه معروفه دوباره و دوباره ازم می‌پرسید بیا یار من شو تو که میدونی همه به یار نیاز دارن . یهو فهمیدم یعنی منم مُردم این دختره که مُرده پس منم مُردم بهش گفتم نه من یار تو نمیشم من زنده ام من زنده ام بهم یه لبخند‌ گشاد و وحشتناک زد با داد بهش گفتم من نمیخوام یار یه روح بشم نمیخوام.