اولین زبان جهان !

زبان‌شناسان عموماً موافق هستند که سومری، اکدی و مصری قدیمی‌ترین زبان‌هایی هستند که پیشینه مکتوب واضحی دارند. هر سه زبان منقرض شده‌اند، یعنی دیگر استفاده نمی‌شوند. زبان چینی یکی از قدیمی‌ترین زبان‌های زنده دنیا است

اما برای عنوان «قدیمی‌ترین زبانی که هنوز مردم با آن صحبت می‌کنند»، چند رقیب وجود دارد. زبان عبری و عربی به خاطر داشتن جدول زمانی که زبان‌شناسان می‌توانند آن را ردیابی کنند، ازجمله این زبان‌ها هستند. اگرچه اولین شواهد مکتوب این زبان‌ها به حدود ۳۰۰۰ سال قبل بازمی‌گردد، هر دو به خانواده زبان‌های آفروآسیایی (زبان‌های آفریقایی-آسیایی) تعلق دارند که ریشه‌ی آن‌ها به ۲۰ هزار تا ۱۰ هزار سال پیش (۱۸۰۰۰ تا ۸۰۰۰ سال قبل از میلاد) برمی‌گردد.

زبان‌شناسان معاصر زبان‌های آفریقایی-آسیایی را به‌عنوان قدیمی‌ترین خانواده زبان قبول دارند. اما نقطه دقیقی که در آن زبان عبری و عربی از سایر زبان‌های آفریقایی-آسیایی منشعب شدند، مشخص نیست. زبان چینی نیز از قدیمی‌ترین زبان‌هایی محسوب می‌شود که مردم هنوز با آن صحبت می‌کنند. این زبان در حدود ۴۵۰۰ سال پیش پدید آمده است، اگرچه تاریخ دقیق پیدایش آن مورد بحث قرار دارد.

اولین شواهد مستند از سیستم نوشتار چینی از نوشته‌های روی پوسته لاک‌پشت و استخوان حیوانات می‌آید که قدمت آن‌ها به حدود ۳۳۰۰ سال پیش باز می‌گردد. البته، حروف چینی امروزی قرن‌ها بعد ایجاد شدند

اگر یکی دو هزار سال به عقب‌تر برگردید، سوابق زبانی مبهم‌تر می‌شود. دون پاتل، استاد مطالعات جنوب آسیا در دانشگاه پنسیلوانیا می‌گوید قدیمی‌ترین سوابق نوشتار مربوط به زبان سانسکریت (زبان باستانی مردم هند) است که بین سال‌های ۱۵۰۰ تا ۱۲۰۰ پیش از میلاد نوشته شده است. پاتل می‌گوید: «ازنظر من، سانسکریت قدیمی‌ترین سنت زبانی مستمر به حساب می‌آید، به این معنا که هنوز هم ادبیات تولید می‌کند و مردم به آن صحبت می‌کنند.»