ماه من؟

تلو تلو میخورد...نمیتوانست درست راه برود،هق هق کنان به سمت یک درخت رفت و محکم درخت را گرفت تا نیوفتد . اول که جیمز...بعدش هم از کار پیتر...حالا هم سیریوس...همه شان رفتند،فقط ریموس از گروه غارتگران باقی مانده بود . باران می‌بارید،ابر ها ریموس را همراهی میکردند،او روی چمن خیس نشست و گذاشت شلوارش خیس و گِلی شود،اهمیتی نمیداد...به هیچ چیز در این حال اهمیتی نمیداد...انگار دنیایش درحال محو شدن بود...سیریوس تنها دوستی بود که برایش باقی مانده بود...

حالا نمیدانست دیگر درد گرگینه بودنش را به چه کسی بگوید..دیگر نمیدانست درموردش با چه کسی دردو دل کند،دیگر نمیدانست چه کسی قرار است از او در برابر گرگینه بودنش حمایت کند... حالا او تک و تنها مانده بود ! گل خشک شده ای از داخل جیبش در آورد،یک میخک خشک شده...زمانی که ریموس از کاغذ به عنوان بوک مارک استفاده میکرد،سیریوس یک میخک خشک شده به او داد،از آن به بعد،ریموس از آن به عنوان بوک مارک استفاده می‌کرد...حالا آن میخک شده بود تنها یادگاری با ارزش ریموس از سیریوس...

با بغضی که در گلویش بود شروع به صحبت کرد،او طوری صحبت میکرد که گویا سیریوس کنارش نشسته است《این قشنگ ترین چیزی بود که بهم دادی...دوست دارم هروز یک کتاب بخرم و این میخک را داخل کتاب بگذارم تا صفحات را گم نکنم...آن روز وقتی آن میخک را به من دادی،شوق را در چشمانت دیدم...آن برق در چشمانت‌‌ زیبایت کردند...》 اشکی از چشم سمت چپش پایین ریخت و میخک را دوباره داخل جیبش قرار داد《اما حالا کجایی...؟ الان کجا هستی تا دوباره آن برق چشمانت را ببینم؟... تو گفته بودی که میخوای برای هری پدری کنی‌... الان کجایی؟!》

سرش را بین دستانش فرو برد و صدای هق هق هایش بلند تر شد... حدود نیم ساعت بعد،صدایی در گوشش زمزمه وار گفت《هی مونی! ادامه بده! بدون من...تو قوی ترین و مهربون ترین فردی هستی که من تا بحال در عمرم دیدم! راستی،لباس های بابابزرگی کمتر بپوش! دوستت دارم!》 ریموس به سرعت اشک هایش را با دستش پاک کرد،توهم زده بود...؟ به اطرافش نگاه کرد اما کسی نبود و صدا هم قطع شده بود...ریموس لبخندی که با درد ترکیب شده بود،زد و از جایش بلند شد و از آنجا رفت...