داستانی درباره ی یلدا (توسط خودم)

در روزگاری بسیار دور، ننه سرما و پیرمرد زمستان در سرزمینی سرد و برفی زندگی می‌کردند. ننه سرما زنی مهربان و دانا بود که همیشه با خود گرما و شادی به همراه داشت. او هر سال در شب یلدا به خانه‌های مردم می‌رفت و برایشان قصه‌های شیرین و خاطره‌انگیز تعریف می‌کرد. مردم با شنیدن داستان‌های او، طولانی‌ترین شب سال را با شادی و امید سپری می‌کردند.

پیرمرد زمستان، همسر ننه سرما، مردی بود که با خود سرما و برف به همراه می‌آورد. او مسئولیت داشت تا زمین را با پوششی از برف سفید بپوشاند و طبیعت را برای خواب زمستانی آماده کند. هر سال، وقتی شب یلدا فرا می‌رسید، پیرمرد زمستان به ننه سرما می‌گفت: «وقت آن است که من به کار خود برسم و زمین را برای خواب زمستانی آماده کنم.»

اما ننه سرما همیشه می‌گفت: «صبر کن، بگذار امشب را با مردم جشن بگیریم. بگذار شادی و گرما در قلب‌هایشان جاری شود تا بتوانند سرمای زمستان را با امید و عشق پشت سر بگذارند.»

پیرمرد زمستان با لبخندی مهربان می‌پذیرفت و آن شب را به ننه سرما و مردم هدیه می‌داد. ننه سرما با قصه‌هایش، دل‌های مردم را گرم می‌کرد و به آنان یادآوری می‌کرد که پس از هر زمستان سرد، بهاری پر از شکوفه و زندگی در راه است.

از آن پس، مردم هر سال در شب یلدا دور هم جمع می‌شوند، قصه می‌گویند، انار و هندوانه می‌خورند و با یاد ننه سرما و پیرمرد زمستان، طولانی‌ترین شب سال را با شادی و امید سپری می‌کنند.