داستان کوتاه ۱

روزی وسط جمعیت،دیدم یکی بهم نگاه های کوتاهی می اندازه. اذیت نشدم،حال هم نکردم.نمیدونمم چی شد که یهو با ترش رویی گفتم:چیه،چیزی شده؟بفرمایین؟ یه نگاهی بهم کرد،اخماش رفت تو هم.هی رفت تو هم،هی رفت تو هم. آخرش گفتم:اقا!! ظاهرا خیلی عصبی هستی.یه نفس عمیق بکش. گوش نکرد.انگار بیشتر داشت عصبی می شد. مردی که داشت از پشتم رد میشد،با خنده گفت:ولش کن تو.بزار آسوده باشه.

برگشتم سمت طرف،با نگاهم دنبالش کردم و تو دلم به حرفش خندیدم. دوباره به طرف زل زدم و دست به سینه و حق به جانب گفتم: ببین عمو جان،من آدمش نیستم برو جای دیگه دنبالش بگرد.فهمیدی؟؟؟ مرتیکه جوابی نداد. تا اینکه یکی از پشتش رد شد و اومد جلو.

گفت: خانم! سه ساعته چی میخوای اینجا؟،این مانکنه ماست. گفتم: آقا،چشماش تکون خورد،اخم کرد. گفت: کدوم اخم و چشم ؟! چی خوردی شما! این اصلا عینک داره. گفتم: خب باشه،آدم از پشت عینکم می تونه نگاهارو بفهمه گفت: ولم کن بابا،دیوونم کردی رفت داخل مغازه و درو بست.

دستمو مشت کردم و گفتم:بزنم شیشو بیارم پایین که صدای اعتراض آرامی شنیدم:از دار دنیا یه مانکن هم سهم من نبود.هعی گفت و رفت. آهی کشیدم و برای لحظه آخر،نگاهش کردم.دیدم نیشخندی زد.زد،مطمئنم. مگه میشه بدنی باشه و روحی به دنبالش نباشه!!پس این روحای سرگردان کجا میرن؟؟؟؟