انگل باهوشی که خود را به زبان تبدیل می کند!

شپش زبان خوار بدنی بخش بخش با هفت جفت پا دارد که برای گرفتن و پاره کردن مناسب هستند. بدن این انگل دارای یک اسکلت بیرونی سخت است که ظاهری بیگانه مانند به آن می بخشد. این موجود به رغم روش زندگی ترسناکش، نگاهی اجمالی به پیچیدگی های زندگی انگلی و سازگاری در قلمرو حیوانات ارائه می کند. شپش زبان خوار با نام علمی Cymothoa exigua یک ایزوپود یا نوعی سخت پوست در خانواده سیموثویدائه (Cymothoidae) است. این موجودات انگل هستند، به این معنی که بقای آن ها به یک ارگانیسم میزبان دیگر وابسته است.

شپش زبان خوار در اقیانوس های اطلس و آرام یافت می شود و طول آن بین 7.6 تا 28 میلیمتر است. آن ها هرمافرودیت پروتاندروس هستند، به این معنی که به عنوان نر زندگی خود را آغاز می کنند و بعدا به ماده تبدیل می شوند. به طور طبیعی، این بدان معنی است که ماده ها بزرگتر از نرها هستند. همچنین، مشخص شده است که این جنس ماده است که نام نمادین شپش زبان خوار را به این انگل داده است. یک انگل جوان به طور مخفیانه از آبشش ماهی وارد می شود و منتظر می ماند تا انگل دیگری نیز سر برسد. هنگامی که دو یا تعداد بیشتری شپش زبان خوار گرد هم می آیند، یکی از آنها رشد کرده و به ماده تبدیل می شود. انگل ماده از آبشش وارد گلو شده و به سمت دهان حرکت می کند، جایی که از پاهای قوی خود برای چسبیدن روی زبان ماهی استفاده می کند. هر پا دارای زائده ای تیز است که به انگل اجازه می دهد محکم سر جای خود باقی بماند.

شپش زبان خوار پس از تثبیت جای خود به قطع رگ های خونی در زبان ماهی اقدام می کند. بدون جریان خون به اندام، زبان در نهایت تضعیف شده و جدا می شود. سپس، شپش زبان خوار به بافت باقیمانده زبان چسبیده و جای زبان ماهی را می گیرد. این انگل از خون و مخاط ماهی تغذیه می کند. پس از تثبیت موقعیت ماده، انگل نر باقیمانده در آبشش با ماده جفت گیری می کند که به تولید انگل های کوچک جدید منجر می شود. این ممکن است بی رحمانه به نظر برسد، اما یکی از راهبردهای بسیار تخصصی بقا است. شپش زبان خوار با جایگزینی خود به جای زبان ماهی، محیطی پایدار را با تامین ثابت غذا تضمین می کند. و در بیشتر موارد، ماهی می تواند به زندگی و تغذیه عادی ادامه دهد، اما با یک زائده جدید و غیر معمول در دهان خود

چیزی که شپش زبان خوار را از انگل های دیگر متمایز می کند، روش تغذیه و ادامه زندگی آن است. برخلاف انگل های عادی که از خون تغذیه می کنند، این انگل ، تنها مورد شناخته شده ای است که از نظر تشریحی جایگزین اندام میزبان می شود. در شرایطی که ممکن است به نظر برسد که انگل های دیگری با توانایی مشابه وجود دارند، اما آن ها به طور کامل از مرز جایگزینی کامل اندام عبور نمی کنند.