به وقت شعر ! ²

دارم سر خاک پایت ای دوست / آیم به در سرایت ای دوست آنها که به حسن سرفرازند / نازند به خاکپایت ای دوست چون رای تو هست کشتن من / راضی شده‌ام برایت ای دوست خ.ون نیز ترا مباح کردم / دیگر چکنم به جایت ای دوست دانی نتوان کشید ازین بیش / بار ستم جفایت ای دوست ( مولانا )

محبت آتشی در جانم افروخت / که تا دامان محشر بایدم سوخت عجب پیراهنی بهرم بریدی / که خیاط اجل می‌بایدش دوخت ( بابا طاهر )

اگر نام مرا با الماس بنویسند یا ننویسند چه تفاوت؟ تو مرا بشناس...‏ تو مرا بخوان...‏ تو مرا دریاب‎!‎ ( نادر ابراهیمی )

دل تنگ مدار، ای ملک، از کار خدایی / آرام و طرب را مده از طبع جدایی صد بار فتادست چنین هر ملکی را / آخر برسیدند به هر کام روایی آن کس که تو را دید و تو را بیند در جنگ / داند که: تو با شیر به شمشیر درآیی کار سمایی بد، نه قوت انسان / کس را نبود قوت به کار سمایی آنان که گرفتار شدند از سپه تو / از بند به شمشیر تو یابند رهایی ( رودکی )

ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم / امید ز هر کس که بریدیم، بریدیم دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند / از گوشه بامی که پریدیم، پریدیم رم دادن صید خود از آغاز غلط بود / حالا که رماندی و رمیدیم، رمیدیم کوی تو که باغ ارم روضه خلد است / انگار که دیدیم ندیدیم، ندیدیم صد باغ بهار است و صلای گل و گلشن / گر میوه یک باغ نچیدیم، نچیدیم سر تا به قدم تیغ دعاییم و تو غافل / هان واقف دم باش رسیدیم، رسیدیم وحشی سبب دوری و این قسم سخن‌ها / آن نیست که ما هم نشنیدیم، شنیدیم ( وحشی بافقی )