داستان های کوتاه پارت ٣

تامی کوچولو به  تازگی صاحب یک برادر شده  بود  و مدام به پدر ومادرش اصرار می کرد که او را با برادر کوچکش تنها بگذرند. پدر و مادر می ترسیدند تامی هم مثل بیشتر بچه های چهار پنج ساله به برادرش  حسودی کند و به او آسیبی برساند برای همین به  او اجازه نمیدادند با نوزاد تنها بماند. اما در رفتار تامی هیچ نشانی از حسادت دیده نمی شد با نوزاد مهربان بود و اصرارش برای تنها ماندن با او روز به روز بیشتر می شد. بالاخره پدر و مادرش به او اجازه دادند. تامی با خوشحالی به اتاق نوزاد رفت و در را پشت سرش بست . تامی کوچولو به طرف برادر کوچک ترش رفت صورتش را رو صورت او گذاشت و به آرامی گفت : داداش کوچولو به من بگو خدا چه شکلیه؟ من کم کم داره یادم میره.

وقتی از گل فروشی خارج شد، دختری را دید که روی جدول خیابان نشسته بود و هق هق گریه می کرد. مرد نزدیک رفت و از او پرسید: دختر خوب چرا گریه می کنی؟ دختر در حالی که گریه می کرد، گفت: می خواستم برای مادرم یک شاخه گل رز بخرم ولی فقط 200 تومان دارم، درحالی که گل رز 2000 تومان می شود. مرد لبخند زد و گفت: با من بیا، من برای تو یک شاخه گل رز قشنگ می خرم. وقتی از گلفروشی خارج می شدند، مرد به دختر گفت: مادرت کجاست؟ می خواهی ترا برسانم؟ دختر گفت: آنجا و به طرف قبرستان اشاره کرد. مرد او را به قبرستان برد و دختر روی یک قبر تازه نشست و گل را آنجا گذاشت. مرد دلش گرفت و طاقت نیاورد، به گل فروشی برگشت، دسته گل را گرفت و 700 كیلومتر رانندگی کرد تا خودش دسته گل را به مادرش بدهد.

می گویند روزی یک پسر کوچک که تازه به کلاس پیانو می رفت و یاد گرفته بود چند قطعه را بنوازد، برای اولین بار همراه مادرش به یک کنسرت پیانو رفت. آن ها در ردیف جلو نشستند و وقتی مادر سرش گرم صحبت با یکی از دوستانش شد، پسر بچه از روی کنجکاوی به پشت صحنه رفت و آن جا پیانو بزرگی دید که هیچ کس روی صندلی آن ننشسته بود. پسرک بی خبر از همه جا پشت پیانو نشست و شروع به نواختن قطعه ساده ای نمود که تازه یاد گرفته بود. صدای پیانو همه ی حاضران در سالن را به خود آورد و وقتی پرده کنار رفت همه با تعجب پسر کوچکی را دیدند که پشت پیانو نشسته و قطعه ی کوچکی را می نوازد. در این زمان استاد پیانو روی صحنه و به کنار پیانو آمد و به پسرک که از دیدن جمعیت و حضور مردم ترسیده بود به آرامی گفت: نترس دوست من، ادامه بده من این جا هستم. استاد خودش نیز در کنار پسرک نشست و در نواختن گوشه هایی از قطعه که ضعف داشت کمکش کرد. پسرک با دلگرمی از حضور استاد بزرگ بدون هیچ ترسی به نواختن قطعه ادامه داد و آنرا به خوبی به پایان رساند و تشویق شدید حاضران را نصیب خود ساخت نواختن پیانو درست مانند نواختن آهنگ زندگیست وقتی در سختی ها احساس میکنم که دیگر نمی توانیم ادامه دهیم اگر متوجه می‌شویم دستی ما را حمایت می‌کند با قدرت بیشتری ادامه میدیم این بار وقتی احساس کردید دیگر نمی‌توانید ادامه دهید خوب گوش دهید شاید صدایش را شنیدید که می‌گوید ادامه بده من اینجا هستم کمکت میکنم

روزی راهبی نزدیک کاخ پادشاه شد. هیچ کدام از نگهبانان جرات نکردند مانع از ورود راهب به کاخ پادشاه شوند . راهب وارد کاخ شد و با خونسردی تمام جلوی تخت پادشاه ردای خود را بر زمین پهن کرد و همانجا خوابید. پادشاه که از رفتار راهب متعجب و عصبانی شده بود ؛ با صدای بلند فریاد کشید: "اینجا چه می خواهی ؟ " راهب نگاهی به پادشاه کرد و گفت : " آمده ام تا در این مسافرخانه کمی استراحت کنم و بعد بروم. " پادشاه دوباره با عصبانیت فریاد زد : اینجا که مسافرخانه نیست ، کاخ من است ." راهب گفت : " می خواهم سوالی از تو کنم ، در این کاخ قبلا چه کسی زندگی می کرد ؟" پادشاه جواب داد : " پدرم که از دنیا رفته است . " راهب دو باره پرسید : " و قبل از پدرت ؟ " پادشاه جواب داد : " پدربزرگم که او هم از دنیا رفته است ." راهب لبخندی زد و گفت : "این کاخ جایی است که مردم برای مدتی زندگی کرده و سپس رفته اند . اگر اینجا مسافرخانه نیست ، پس چیست ؟" پادشاه فقط سکوت کرد. . . .