ابر هم به بآغ خیآنت میکند...

روزی بود و روزگاری باغی زیبا بود پر از گل های لاله صورتی و یاسی رنگ... باغ عاشق ابر بود اما ابر عاشق ماه و ماه هم عاشق زمین و زمین هم عاشق خورشید بود اینجا فقط گل ها بودند که کسی را دوست نداشتند حتی انسان ها هم عاشق گل بودند

باغ ناراحت بود که چرا ابر به پیشش نمی آید و پیش باغ نمیبارد روز ها میگذشت که ابر با بی تفاوتی از روی باغ میگذشت و شب ها بر جلوی ماه خود را نمایان میکرد ماه هم همیشه به دور زمین میگشت و زمین هم به دور خورشید،اینجا فقط یک زنبور بود که عاشق گل بود اما گل عاشق که؟ آسمان؟ابر؟باغ؟یا خورشید؟هیچکدام گل ها مغرورند...

ابر صبح تا شب به دور ماه می گشت باغ که با افسوس ابر را تماشا میکرد؛با حسرت گفت:

ابر عاشِق مآه است و مآه عاشِقِ زمین... این چه ابری بود که در میآنِ مآه و زَمین... شد عاشِقِ مآهی که دِرَخشِشَش از خورشید بود... در آن حآل،زَنبور پآسُخ داد: