ممنؤن‌بابت‌خاطراتمون ؛

گرم و دوست داشتی بود ؛ مثل نور خورشید . موهایش مثل رنگ شکلات تلخ بود . چهره‌اش مثل ستاره می‌درخشید. و چشم هایش‌... . چشمهایی که دیگر بعید می‌دانم آنها را باز کند . به راحتی از دست دادمش . خیلی سریع اتفاق افتاد . چشمان الماس مانندش را بست و دیگر باز نکرد . همزمان همه چیز به ذهنم هجوم می آورد. آنها می‌خواهند اورا ببرند . اما من حرف هایم هنوز تمام نشده . تازه به او گفته بودم که وقتی لبخند میزند و چال گونه اش پیدا می‌شود ، وقتی باد در موهاش می‌پیچد چه حسی دارم

تازه گفته بودم غذا خوردن با او ، دنبال کردن پروانه ها و راه رفتن لب ساحل با او خوش می‌گذرد. چه حیف ‌. حتی وقتی این ها را به او گفتم من را مسخره کرد . فکرش را هم نمیکردم. او آنقدر سنگ دل نبود . و بعد از تمام شدن حرف هایی که باعث شد قلبم از جا در بیاید رفت . برای همیشه ‌. نمیدانم چه شد . اصلا نمی‌دانم از کجا شروع شد . شاید از همان جایی که پشت تلفن حرف زدیم . یا شاید همان باری که مجبور شدم چترم را به بدهم و خودم زیر باران خیس شوم .‌ مهم نیست . هیچ چیز . اینکه او دیگر اینجا نیست .

اینکه وقتی هم که اینجا بود و مرا دوست نداشت هم مهم نیست . مهم این است که او خوشحال بود . من هم خوشحال بودم ‌. خوشحال هستم ‌. و از او ممنونم بابت لحظات درخشانی که با من رقم زد . متشکرم بابت اینکه گذاشت پنهانی هرچند اشتباه دوستش داشته باشم . من خوشحالم و خوشحال تر خواهم شد وقتی که از این در بیرون بروم ‌. وقتی بیرون بروم همه چیز را فراموش میکنم . دیگر با دیدن لبخند کسی دلم نمی لرزد . دیگر عاشق صحبت کردن و شنیدن صدای کسی نیستم . آدم جدیدی خلق می‌شود. آدمی که دیگر به هیچکس اهمیت نمی‌دهد

همانطور که دیگران حتی یک بار هم به من اهمیت ندادند . احساساتم را نپذیرفتند . باید اعتراف کنم تنها لحظات خوش زندگیم با او بود . اما دیگر تمام شد . دیگر نمیخاهم برای کسی نگران شوم دیگر خواری و حقارت بس است دیگر نمیخاهم کسی را دوست داشته باشم. البته... نه اینکه نخواهم . نمیتوانم کس دیگری را دوست داشته باشم . آرزو میکنم روزی که دوباره یاد او افتادم همان روزی باشد که من هم اینجا را ترک میکنم . برای مثال یک ساعت بعد روی بلند ترین برج شهر .