انگار خورشید هم مرده.

می‌گویند خورشید همه چیز را جان دوباره می‌دهد. حالا ببینید خورشید را، انگار خودش هم مرده، مگر نه؟

وقتی انسان را به زنجیر بسته باشند، آن انسان جزئی از کل نفرت‌انگیز و کثیفی خواهد شد که آن را «صف» می‌گویند، و صف است که مانند یک انسان تنها حرکت می‌کند.

حتی اگر عاشق آدم دیگری هم می‌شدی عیبی نداشت. تو با او خوش‌وخندان می‌رفتی و من از آن‌طرف خیابان نگاه‌تان می‌کردم... همه‌ی این ها هیچ اهمیتی ندارد اگر او فقط یک‌بار دیگر چشم‌هایش را باز کند! فقط برای یک لحظه. حتی شده برای یک دم! و مثل همین چند ساعت پیش نگاهم کند.

اگر یکی دیگر را بیندازی توی دیوانه‌خانه، ثابت نمی‌کند که خودت عاقلی.

از هیچ‌چیز تعجب نکردن بسیار زیبنده‌تر است و شاید حتی نوعی شایستگی تلقی شود. اما بعید است واقعا اینطور باشد. به نظر من که اتفاقا اگر از هیچ چیز تعجب نکنی، خیلی احمق تر از کسی که همه‌چیز او را به حیرت وا می‌دارد. غیر از آن، به نظرم اگر از هیچ چیز تعجب نمی‌کنی، یعنی برای هیچ در این دنیا احترام قایل نیستی، بله. خب احمق که احترام سرش نمی‌شود.

سکوتش کر‌کننده است.

هیچ می‌دانید چرا همیشه نسبت به مرده ها باانصاف‌تر و بخشنده‌تریم؟ دلیلش ساده است! چون به آن‌ها تعهدی نداریم.

زخم‌ها هم‌زمان بر جانم نشستند و یک‌باره تهی شدم از توش‌وتوان.