تا مرگ ما را از هم جدا سازد.

سکوت بی‌کران کسی که رنج می‌برد و در زیر آسمان هیچ پاسخی برای او وجود ندارد.

بیماری‌شان به آنها هویتی میداد، بیماری شان نوعی توجه در اطراف آنها بر می‌انگیزد، توجهی که تا وقتی سالم بودند هرگز به آنان نشده است.

امیدوارم بودن تقریبا به اندازه امیدوار نبودن سخت است. انسان بیشتر به امیدوار بودن و ترسیدن عادت کرده تا این که خود را دل چیزی که امیدش را داشته یا از آن می‌ترسیده، بیابد.

خودش را در هم و بی‌معنی و بی‌هویت می‌پندارد؛ به دنبال تصویری از خودش می‌گردد.