مهمان خانه ی ماه

زمان از حرکت ایستاده بود گویا میخواست در مهمان خانه ی ماه کمی خستگی در کند و چایی بنوشد . به دل شب تاریک چشم دوخته بودم دیگر کسی نبود کنارم که داستان هایم را برایش روایت کنم دیگر کسی نبود. که چایی بریزم برایش که گاهی با خنده اش بخندم

ستاره های آسمان کم نور شده بودند اما هنوز جای خالی کرم شبتاب را احساس میکردم دیگر قاصدکی نبود که آرزویم را در گوشش بخوانم و او را به نسیم آرزو ها بسپارم گل های اطرافم داشتند پژمرده میشدند تو نباشی من چه کنم ؟

دردی در ناحیه ی قلبم احساس کردم به یاد دارم روزی از روزها که شاخه گلی را که قرار بود به من بدهی را پس زدم اما دل تو به هزاران تا تکه کوچک تبدیل شد و شکست و دردی به جا گذاشتم برایت که به اندازه ی جهان خالی از سکنه درد به جا گذاشت اما با این حال تو قلبت را به من دادی و من آن را شکستم چون از دستم افتاده بود ناخواسته بود میخواستم تنها یادگاری ای را که به من داده بودی را نگه دارم اما نشد من شاید نالایق بودم .

آه ماه شب من مرا با خودت ببر به روزی که با دختری آشنا شدم که اگر به او عشق می ورزیدم قطعا زندگی شادی را تجربه میکردم