خاکستر⁵⁵⁵

گاهی اوقات نیازمند آغوشم.حتی اگر دروغ باشد.حتی اگر در قلب چیزی جز پوچی نباشد.

زیرا ذهنی که همه چیز را منفی میبیند را نمیبینم.چیزی را که تو میدانی نمیدانم.ساحل زیباست اما با دریا،کی کوهی از شن را میپذیرد؟شب ها کنار کبریت هایی که با آنها زندگی ام را نورانی میکردم،مینشینم.مینگردم. چیزی نیست. حرفی نیست. نگاه، نگاهی که نفوذش مانند باد سردیست که با بسته بودن پنجره بدنت را به لرز وادار میکند.نگاه به اعماق چیزی، همه چیز را بدتر میکند. کاش میتوانستم هیچگاه اعماق چیزی را نبینم.

برای چشمان خیست دگر دستمالی ندارم.برای دستان سردت دستی ندارم.گرمایی ندارم.آغوشی ندارم.گوشه خانه در حال خیره شدن به دیوار و سر وکله زدن با آغوش افکار پیرم هستم.صدای ناقوس کلیسا بلند میشود.هنوز میتوانم بشنوم.ببینم. ببویم. بچشم.اما همین! چیزی که برای زنده ماندن به ان نیاز دارم.غمگین نیستم.درد نمیکشم.خوشحال نیستم.پوچ؟ نه نیستم. عصبانی؟ عمرا. فقط گاهی کمی چشمانت را دلتنگ میشوم.

نمیدانم کجاست.آن تیکه. آن تیکه از تو، خود، دنیا. کمی گم شده ام. انسان همیشه در زندگی اش دنبال چیزیست.جواب.آن جواب کلید همه درهاست. درهایی که با کلید ها هم باز نمیشوند.در خیابان های شهر دنبالش میگردم.در سرما، برف بی وقفه میبارد و من تنها با پالتویی پشمی و خاکستری در وسط بزرگراه ایستاده ام.گربه ای دور پایم میپیچد.نگاهی به جاده ها میکنم،کدام جاده سرنوشت من خواهد بود؟ آیا در جاده های قبلی سرنوشت را گذرانده ام؟