اشنایی با پنج شاعر بزرگ ایرانی

در این پست قراره با همدیگه درمورد پنج تا از معروف ترین شاعر های قدیمی صحبت کنیم و اشنا شیم

فردوسی فردوسی طوسی”، یکی از بزرگترین شاعران مشهور و حکیمان ایران، در سال 319 هجری قمری در روستای پاژ شهرستان طوس متولد شد. او از طبقهٔ دهقان‌زاده بود که درآن زمان از ثروتمندان جامعه بودند. فردوسی پس از مرگ دقیقی مسئولیت نوشتن شاهنامه را برای امیر منصور سامانی به عهده گرفت و پس از سی سال این اثر حماسی را به نظم درآورد. “شاهنامه”، اثر بزرگ و جاودانهٔ حکیم ابوالقاسم فردوسی و مشهورترین آثار اوست. شاهنامه فردوسی اثری حماسی است که در آن از داستان‌ها و رشادت‌های جوانمردان ایرانی در جنگ‌های ایرانیان و تورانیان گفته شده است. این اثر به عنوان شاهکاری ادبی شناخته می‌شود و جایگاه والایی در ادبیات ایران و جهان دارد. فردوسی نه تنها به عنوان یک شاعر بلکه به عنوان یک محافظ زبان و فرهنگ ایرانی نیز شناخته می‌شود که با شعرهایش، زبان فارسی را به شکوه و جلال خود بازگرداند. او در بین مردم ایران از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است و در تقویم رسمی ایران روز 25 اردیبهشت، روز بزرگداشت شاعر حماسه سرای فارسی گو، حکیم ابوالقاسم فردوسی نامگذاری شده است.

عطار فریدالدین ابوحامد محمد عطار نیشابوری”، یکی دیگر از برجسته‌ترین شاعران مشهور و عارفان ایران است. او در سال ۵۴۰ هجری شمسی در نیشابور به دنیا آمد.او با تخلص”عطار” شناخته می‌شود و آثار بی‌نظیرش در ادبیات فارسی جایگاه ویژه‌ای دارند. عطار علاوه بر شعر، در زمینهٔ عرفان و تصوف نیز فعالیت داشت. از جمله آثار معروف عطار، می‌توان به “اسرارنامه” و “تذکرةالاولیا” و همچنین “منطق الطیر” اشاره کرد. آثار عطار نه تنها در ایران بلکه در سراسر جهان معروف و تأثیرگذار بوده است. او با کلامی ساده اما عمیق، به درک ماهیت هستی و نزدیکی به خدا پرداخت و با تمثیل‌های زیبا و غنی، سبکی جدید در ادبیات فارسی ایجاد کرد. عطار در زمان حمله مغول‌ها در شهرش به قتل رسید. آرامگاه او در نیشابور واقع شده و به عنوان یکی از جاذبه‌های گردشگری این شهر شناخته می‌شود. هر سال در تاریخ ۲۵ فروردین، روز بزرگداشت عطار نیشابوری، مراسمی در سراسر ایران برگزار می‌شود تا یاد این شاعر بزرگوار ادبی، گرامی داشته شود.

مولوی جلال‌الدین محمد بلخی”، دیگر شاعران مشهور و عارف برجسته ایرانی، در قرن هفتم هجری قمری و معروف به مولوی یا رومی است. او در خانواده‌ای باسواد به دنیا آمد و با گذر زمان، زبان‌های مختلفی را آموخت و سفرهای فراوانی را تجربه کرد. اما وقتی با شمس تبریزی دیدار کرد، زندگی‌اش مسیری جدید گرفت و مولوی را به یکی از بزرگترین شاعران عرفانی تبدیل کرد. آثار برجسته‌ی مولوی شامل “مثنوی معنوی”، “دیوان شمس” و”فی مافیه” هستند. مثنوی، کتابی است که به عنوان «قرآن فارسی» هم شناخته می‌شود و در آن، مفاهیم عمیق عرفانی از طریق حکایت‌ها و قصه‌ها به تصویر کشیده شده است. دیوان شمس نیز شامل غزلیات و رباعیات مولوی است که بیشتر به زبان فارسی نوشته شده‌ است. مولوی، به عنوان یکی از بزرگان ادبیات فارسی و از پیشگامان عرفان و فلسفه در جهان شناخته می‌شود. آثار وی به زبان‌های مختلف ترجمه شده و در غرب به عنوان یکی از محبوب‌ترین و پرفروش‌ترین کتب شناخته می‌شود. مولانا در 5 جمادی‌الثانی 672، به وقت غروب شمس، جهان فانی را ترک کرد و آرامگاه او در شهر قونیه کشور ترکیه قرار دارد.

سعدی ابو محمد مشرف‌ الدین مصلح بن عبدالله ” متخلص به سعدی، یکی از شاعران مشهور ایرانی در قرن هفتم هجری شمسی بوده است. سعدی، متولد شیراز و از خانواده‌ای مذهبی بود که در دوران کودکی به دلیل حمله مغول‌ها مجبور به ترک زادگاهش شد. سعدی، با القابی چون “شیخ‌ اجل” و “استاد سخن” شناخته می‌شود. آثار او از جمله “گلستان” و “بوستان”، به‌عنوان مرجع اصلی ادبیات و فلسفه اخلاقی فارسی شناخته می‌شوند. در گلستان، سعدی داستان‌ها و حکایاتی از زندگی و تجربیات انسانی، را بیان می‌کند. بوستان نیز، دیگر اثر زیبای اوست که شامل شعرهای غزلی با موضوعات مختلفی از عشق، طبیعت، و انسانیت می‌باشد. سبک سعدی، ساده و روان، اما عمیق و پر از غم و شادی زندگی بوده است. او در آثارش با استفاده از ضرب‌المثل‌ها و حکایات، غنی‌ترین معناهای انسانی را به تصویر می‌کشد. آرامگاه سعدی در شیراز، در مکانی به نام سعدیه واقع شده است وبه عنوان یکی از جاذبه‌های گردشگری مهم ایران، همواره مورد توجه گردشگران و ادبیات‌دوستان قرار دارد.

نظامی الیاس بن یوسف بن زکی بن موید” معروف به نظامی گنجوی، نیز از بزرگترین شاعران ایرانی است که در قرن ششم هجری میلادی زندگی می‌کرد. او در شهر گنجه، جایی در جمهوری آذربایجان کنونی، به دنیا آمد و زندگی خود را در همین شهر سپری کرد. او در آثار خود از آثار بزرگان ادبیات فارسی مانند سنایی و فردوسی الهام گرفته است. آثار برجسته‌ای که از نظامی به جا مانده، شامل مجموعه “پنج گنج” یا “خمسه” است که پنج بخش متفاوت دارد. این بخش‌ها شامل “مخزن الاسرار”، “خسرو و شیرین”، “لیلی و مجنون”، “هفت پیکر”، و “اسکندرنامه” می‌شود. هر یک از این بخش‌ها داستان‌ها و مضامین مختلفی را به تصویر می‌کشند که از جمله آنها می‌توان به قصه‌های عاشقانه و افسانه‌ای اشاره کرد. نظامی علاوه بر شعر، در علومی مانند فلسفه، نجوم، حدیث، تفسیر و فقه نیزاستاد بود. او در زمینه داستان‌نویسی نیز فعالیت داشته که می‌توان به مشهورترین آن به نام لیلی و مجنون اشاره کرد که تا به امروز جزء محبوب‌ترین داستان‌های عاشقانه در ادبیات فارسی بوده است.