بررسی توکیوغول؟

از اونجایی که به تازگی مانگای این اثر رو هم مطالعه کردم،گفتم یه نقد براتون به اشتراک بذارم.تمام مطالب این پست دست نویس هستن و از هیچ سایتی آورده یا الهام گرفته نشده است.حاوی اسپویل و تبلیغ ممنوع.

معرفی اثر:توکیوغول(Tokyo ghoul)،یک انیمه سینن میباشد.داستان درمورد پسری به نام کن کانکی(Ken Kaneki)ست که در دنیایی زندگی میکند که انسان ها و غول ها کنار هم زندگی میکنند.غول ها ظاهری شبیه انسان ها دارند و میان آنها زندگی میکنند.شخصیت هایشان هم مشابه انسان هاست،منتهی آنها سر زنجیره غذایی هستند و از انسان ها تغذیه میکنند.انسان ها از غول ها بدشان میاید و...در این میان،کن کانکی دچار یک حادثه میشود و ارگان های یک غول را به او پیوند میزنند.حالا،کانکی که نه انسان است و نه غول،نمیداند باید چگونه زندگی کند.هر روز با چالش های جدید به عنوان یک نیمه غول-نیمه انسان مواجه میشود.متوجه میشود غول ها هم مثل انسان ها احساسات دارند و هیولاهایی که انسان ها میبینند نیستند.

از نظر پلات داستانی:اولین چیزی که بیننده یا خواننده را جذب میکند،پلات داستانی است.پلات داستانی در فصل اول و فصل دوم،به ویژه فصل دوم خیلی قوی بود.در فصل سه و چهار،انگار کمی از داستان اصلی متفرق شده بود و جنبه های دیگری از داستان را نشان میداد.خیلی جاها داستان میتوانست قوی تر باشد،از آنجایی که ایده اصلی داستان جذابیت خاصی داشت.برای مثال،روابط عاشقانه کاراکترها میتوانست معقول تر باشد.هیچکس نفهمید چه اتفاقی افتاد که توکا کیریشیما(touka kirishima)عاشق کانکی شد.در فصل اول،اتفاقات میتوانستند کمی سریع تر پیش بروند و در فصل سوم و چهارم،تمرکز بیشتر بر روی شخصیت پردازی بود.توضیحات اسلحه ها کاملا به جا بودند و اینکه داستان را از دو دید پیش میبرد،بیننده را سرگرم نگه میداشت.اما وقتی به فصل چهارم رسید،داستان درهم برهم شد و انگار نویسنده میخواهد دنیای ایده آل خود را بر داستان پیاده کند.

از نظر کاراکترپردازی:غیر از کاراکتر کانکی،همه کاراکترپردازی نسبتا ضعیفی داشتند.نویسنده تمام قوای خود را روی کاراکترپردازی کانکی گذاشته بود.او به کانکی هفت تا شخصیت مختلف داده بود که بستگی با محیط افرادش فرق میکرد و درون نگری فوق العاده ای نشان داده بود.صحبت های کانکی با خود قبلی اش،تفاوت های شخصیتی،عوض شدنشان،عمق شخصیتی اش و..همه اش او را به یک شخصیت فوق العاده تبدیل کرده بود.درست است که بقیه کاراکترها فلش بک های مناسب داشتند،اما تغییرهایشان به ندرت نشان داده میشد و احساساتشان هم واضح نبود.

از نظر درون مایه:یکی دیگر از المان هایی که بیننده یا خواننده را مشتاق نگه میدارد،درون مایه است.درون مایه معمولا نکته اخلاقی داستان است.توکیوغول میتوانست انیمه ای با تم روانشناسی باشد.به هرحال،تغییرات کانکی،افسردگی اش،مشکلات روانی اش،رابطه اش با بقیه و..در ضمن،غول ها هم همانند انسان ها بودند.انسان ها وقتی یکی از عزیزانشان را به دست غول ها از دست میدادند ناراحت میشدند و غول ها هم وقتی انسان ها باعث مرگ یکی از هم نوعشان میشدند ناراحت میشدند.ولی غول ها از انسان ها تغذیه میکردند..پس کار درست چه بود؟

از نظر گرافیک:یکی دیگر از عواملی که باعث میشود تماشای انیمه یا مطالعه مانگا لذت باشد،گرافیک یا آرت بالاست.مانگای این انیمه،گرافیک به شدت محشری دارد.از آنجایی که نویسنده هم بر داستان و هم بر نقاشی کار میکند چنین چیزی حیرت انگیز است.جزئیات آنقدر زیادند که انگار با چشم غیرمسلح نمیشود همه شان را دید.با قلم جزئیات زیادی ایجاد کرده و نورپردازی،باعث شده نقاشی ها برجسته به نظر بیایند.آرت انیمه در فصل اول درمقایسه با گرافیک شاهکار مانگا؛مثل نقاشی بچه های سه ساله میماند.در فصل دوم به بعد که استودیوها هم پیشرفت کردند،آرت هم بهتر شد ولی هنوز هم به پای مانگا نمیرسید.

نگاهی بر مانگاکا:نویسنده این اثر،سویی ایشیدا(Sui Ishida)،هم نویسنده و هم طراح است.فشار زیادی بر کسانی که این کار را انجام میدهند هست و باعث میشود نقطه قوت اثرشان فقط یک چیز باشد،یا داستان یا طراحی.نمونه بارزش،گگه آکوتامی(Gege Akutami)،نویسنده جوجوتسوکایسن(Jujutsu Kaisen)است که گرافیک مانگایش نسبت به داستانش دست بالا دارد؛یا تاتسوکی فوجیموتو(Tatsuki Fujimuto)،نویسنده چینسامن(Chainsaw man) که داستان مانگایش نسبت به گرافیکش برتری دارد.اما مثل اینکه سویی ایشیدا توانسته هردو کار را به خوبی انجام دهد.ایشیدا از نوشتن توکیوغول لذت نبرده چون به نظرش کار سختی بود.شاید برای همین پایان مانگا را خوش نوشته بود که کمی از عذاب وجدانش نسبت به این موضوع بکاهد.وی به تحصیلات خود اهمیت نداد و وقتی نوبت انتخاب شغل شد،آسان ترین راه را انتخاب کرد:مانگاکا شدن.شخصیت کانکی را با الهام از روی خودش نوشته و خیلی جاها،بی میلی خودش توی اثر پیداست.

از نظر پایان بندی:پایان یکی از مهم ترین عوامل داستان است.پایان میتواند به طور کلی دیدگاه بیننده یا خواننده را نسبت به اثر عوض کند.در پایان،همه چیز باید جمع بندی شده باشد.ایشیدا اینکار را به خوبی انجام داده بود.خیلی راحت،همه چیز را پایان داده بود،انگار که حوصله اش را نداشته.در پایان،کانکی و توکا ازدواج کرده و یک بچه هم دارند.همه چیز هم به سمت دنیای ایده آل کانکی حرکت میکند.شاید غول ها و انسان ها هنوز درکنار هم در صلح زندگی نمیکنند،اما چنین چیزی محتمل به نظر میرسد.توکیوغول اثری خیلی خشن بود و مرگ و میرهای زیاد داشت و یک پایان خوش برایش انتظار بالایی به نظر میرسید.در پایان،همه خیلی خوشبخت بودند؛انگار نه انگار در طول اثر چه اتفاقاتی افتاده.توکیوغول نیاز به پایانی داشت که به خواننده یا بیننده شوک بدهد و نه خوش باشد و نه غمگین.ولی جوری که ایشیدا اثرش را جمع کرد،انتظارات بیننده و خواننده را برآورده نکرد.