تاریخچه‌ ی داستانِ‌ کوتاه .

‌. . . . .

داستان کوتاه یکی از انواع ادبی است که ماهیت آن به طور ضمنی از نامش برمی‌آید. در مقام داستان روایتی است از رشتهٔ وقایع یا واقعهٔ واحدی که شخصیتهای آن در فعالیت‌های جسمی یا ذهنی درگیر هستند. 

اگر داستان کوتاه روایتی گویا داشته باشد تأثیر آن نیز به حداکثر خود می‌رسد ! البته این بدین معنی نیست که داستان کوتاه فقط می‌تواند موضوعات ساده و واقع‌نمایانه را دستمایهٔ کار خود قرار دهد. تنوع موضوع در داستان کوتاه از هر نوع ادبی دیگری بیشتر است زیرا به خاطر کوتاه بودن طول داستان کوتاه می‌توان در آن به موضوعاتی پرداخت که در نوع ادبی طولانی‌تری (مانند رمان) حوصلهٔ خواننده را سر می‌برد.

نویسنده های معروف داستان کوتاه و کتاب هایشان : دکامرون نوشتهٔ بوکاچیو و قصه‌های کانتربری نوشتهٔ چاسر که هر دو در قرن چهاردهم به رشتهٔ تحریر درآمده‌اند نشان می‌دهند که خلاقیت فردی چگونه توانست به انواع ادبی معمول آن زمان که میراث داستان کوتاه به شمار می‌رفت جان ببخشد. این نویسندگان آزادانه رود عظیم و خودجوش داستانگویی را مورد استفاده قرار دادند، جریانی که همراه با تاریخ بشر آغاز شد، از شرق تا اروپا جریان یافت و سپس به درون انگلستان جاری شد.

موپاسان طنزپرداز بود اما عباراتی که نمایانگر نحوهٔ تلقی او از مسائل باشد به قدری در پیچ و خمهای طرح داستان و نمادهای آن پنهان است که از خود روایت قابل تشخیص نیست. داستانهای تکه نخ و گردنبند الماس با کنار هم چیدن وقایع و شرایطی ساخته شده است که نه تنها طرح داستان را می‌ریزد بلکه بازی طنزآلود تقدیر را نیز بیان می‌کند. موپاسان از تقابل انسانهای متفاوت از یکدیگر هم نوعی طنز را به وجود می‌آورد.

موپاسان طنزپرداز بود اما عباراتی که نمایانگر نحوهٔ تلقی او از مسائل باشد به قدری در پیچ و خمهای طرح داستان و نمادهای آن پنهان است که از خود روایت قابل تشخیص نیست. داستانهای تکه نخ و گردنبند الماس با کنار هم چیدن وقایع و شرایطی ساخته شده است که نه تنها طرح داستان را می‌ریزد بلکه بازی طنزآلود تقدیر را نیز بیان می‌کند. موپاسان از تقابل انسانهای متفاوت از یکدیگر هم نوعی طنز را به وجود می‌آورد.

نویسندگان با رهایی از محدودیت طرح که عنصر اساسی داستان کوتاه است، در پربارتر کردن داستان کوتاه آزادی عمل بیشتری پیدا کردند. آزادی عملی که تا آن زمان داستان کوتاه به خود ندیده بود. همچنین نویسندگانی که در طرز تلقی از زندگی و سبک نویسندگی بسیار با هم متفاوت بودند توانستند تکنیک تلخیص و تلویح را به کار گیرند و علی‌رغم آن، فردیت خود را حفظ کنند. تعدادی از این نویسندگان عبارتند از: تامس ولف، ارسکین کالدول، جیمز. تی.فارل، جان اوهارا، ویلیام سارویان، کاترین آن پورتر، جی.دی. سالینجر و جان آپدایک. در خلال توسعهٔ سریع داستان کوتاه از زمان پو تاکنون، زیربنایی که او تثبیت کرد محفوظ مانده است.

. . . ‌. .

زیرا داستان کوتاه باید همیشه وحدت و کامل بودن داستان را هدف اساسی خود قرار دهد. طبیعی است که جریان این توسعه از خلال واقعگرایی، تأثرگرایی و رمانتیسم با توسعهٔ این مکاتب در نقاشی، همسو می‌شود. زیرا این دو نوع بیان هنری در یک محدودهٔ زمانی محصور هستند. در همان حالی که نقاشی به دنبال مفری بود تا تبدیل به عکاسی صرف نشود، داستان کوتاه نیز ضمن آنکه باید تلویحا بیش از آنچه به واقع می‌گفت بگوید، با ضرورت واقعی نشان دادن تصویر نیز مواجه بود. این جست‌وجوی آگاهانهٔ تکنیک است که داستان کوتاه را به چیزی بیش از یک روایت صرف بدل می‌کند.