طبقه اخر

بالاخره بعد مدتها داستان . نظرتون راجب این داستان چیه ؟

*به کفش های آبی و کهنه ام نگاه کردم . هیچ احساسی در صورتم دیده نمیشد . اما از درون احساس پوچی و ضعف میکردم . بلند شدم و سکندری خوران به سمت اتاقی که او آنجا بود رفتم . پارچه سفیدی رویش کشیده بودند . چشمانش بسته و موهای قهوه ای اش باز بودند . اشک در چشمانم حلقه زد فکر اینکه دیگر نمیتوانم او را ببینم دیوانه ام می‌کند.

آرام بیرون رفتم . به سمت پله های بیمارستان رفتم ‌. نگهبانی زد روی شانه ام و گفت : ببخشید، آقا نمیتونین به بالای پشت بوم برین . دستش را کنار زدم . سعی کردم که اشکم سرازیر نشود . فقط سر تکان دادم دوباره با سرعت بیشتری بالا رفتم . در آهنی و خراب پشت بام نیمه باز بود . در را باز کردم .

بعضی وسایل خراب بیمارستان آنجا بود که رویش را پلاستیک کشیده بودند. کلاه هودی آبی ام را روی موهای به هم ریخته مشکی ام گذاشتم ، دستم را در جیبم کردم . هوا سرد بود . نزدیک به لبه ی پشت بام رفتم. نفس عمیقی کشیدم و زیر لب گفتم : بزودی پیشت میام ماری . خودم را از آخرین طبقه بیمارستان ۵ طبقه ای پرت کردم . هیچ چیز جز سیاهی ندیدم درست مثل موقع تصادف بود . دقیقا وقتی که با ماری از شادی اهنگ می‌خواندیم و میخندیدیم . اکنون احساس بهتری دارم احساس سبکی مثل پر :)

پایان :)

دوستان ، شرمنده که یه مدتی نبودم گوشیم خراب بود . از امروز بیشتر داستان میزارم .