کمی دردودل...؟

این روزا هم از طرف درس هم از طرف خانواده تحت فشاریم خسته ایم دیگه حال زندگی کردن نداریم میخوایم ولی نمیتونیم زندگی کنیم همش نقاب لبخند میزنیم و از درون اشک هامون سرازیره کسی هم نیست که به حرفامون گوش بده

تو تنهاییامون گریه میکنیم و وقتی تو جمعمیم قهقه میزنیم میدونم حال هممون خرابه خرابه حوصله ی هیشکی و هیچ چیزی رو نداریم و هممون داریم میریم به سمت افسردگی این طور که داره پیش میره تا چند سال آینده میشیم جامعه ای پر از افسرده....

میدونم خسته اید حال ندارید دیگه نمی‌کشید ولی نا امید نشو همیشه یادت باشه تو تمام سختی ها تو تمام مشکلات اشکالی نداره گریه کنی ولی وقتی گریت تموم شد بلند شو و به خودت لبخند بزن نه یه لبخند نمایشی برای دیگران

تو لایق بهترین ها هستی تو لایق برترین ها هستی تو لایق فراترین ها هستی پس پاشو و سعی کن دیگه نقاب نزنی با بقیه مثل خودشون رفتار کن حتا اگه دیگه پیشت نیومدن راحتو ادامه بده چون چه اوتا باشن چه نباشن تو داری تلاش میکنی نه اونا پس وقتی گریه کردی بلند شو و به بقیه راحت ادامه بده و دیگه اصلا به گذشته نگاه نکن و تمام حواست به آینده باشه... به امید موفقیت های والا