نابود شده.

" تو دیگه پسر من نیستی! من دیگه پسر ندارم!" به محض شنیدن این جملات که با لحنی سرد و بی احساس از دهان پدرش، بارتیموس کراوچ سینیور بیرون می آمدند، از خواب پرید. قلبش چنان با بی قراری بر در و دیوار سینه اش می کوبید که گویی می خواست آن را بشکافد و بیرون بیاید. صورت لاغر و رنگ پریده اش، خیس عرق شده بود. دیشب در خواب دوباره برگشته بود به روز دادگاه.

پتوی کهنه و نازکی که رویش کشیده شده بود را کنار زد و به اطرافش نگاهی انداخت. در سلول سرد و تاریکش تنها بود. با وجود این که دو هفته از محبوس شدنش در آزکابان می گذشت، هنوز به دیدن میله های بلند فلزی و دیوارهای خاکستری نمناک، کثیف و ترک خورده عادت نکرده بود. هنوز هم با دیدن عنکبوتهایی که روی سقف چرک سلول جا خوش کرده بودند، از ترس زهره ترک می شد. نمی توانست به روزگار خوش گذشته نیاندیشد؛ گذشته ای که با حماقت خودش آن را از دست داده بود. زمانی که با صدای ملایم و جیرجیر مانند وینکی، جن خانگی خاندان کراوچ از خواب بیدار می شد، نه با ناله و فریاد سایر زندانی ها. دورانی که روی بالشتی از پر قو به خواب می رفت، نه بالشت کهنه بیدزده ای که گویی از سنگ پر شده بود.

دلش می خواست با اندک توان باقی مانده اش؛ جیغ بکشد؛ فرار کند؛ تا عمارت کراوچ یک نفس بدود؛ سرش را روی زانوی مادرش بگذارد و زار زار بگرید. آه، مادر نازنین و مهربانش! چقدر به او گفته بود با مرگخواران رفت و آمد نکند؛ چقدر با ملایمت، به او گوشزد کرده بود کارهایش صحیح نیست! کاش اینقدر آن موجود نازنین را نمی آزرد! کاش اینقدر احمق نبود! کاش اینقدر نادان نبود!

با صدای غیژ باز شدن در سلول، از افکارش بیرون آمد. صدای زمخت و سرد تنها انسانی که غیر از زندانی ها در آزکابان بود را شنید:«ملاقات داری.» ملاقات، عجیب بود! در تمام دو هفته ای که از زندانی شدنش در آزکابان می گذشت کسی به ملاقاتش نیامده بود؛ البته به جز پدرش که روز اول آمده و با لحنی خشمگین و بی رحمانه گفته بود او دیگر پسرش نیست و هرگز نمی خواهد دوباره او را ببیند.

کمی طول کشید تا دختر سیاهپوست و مو مشکی ای که وارد سلول شد را بازشناسد؛ ولی در تشخیص پسر لاغر و کوچک اندامی که به او تکیه کرده بود و به نظر می رسید به سختی می تواند روی پاهایش بایستد، هیچ تردیدی نداشت. - ریگی! جایی در اعماق ذهنش، می دانست اگر در حضور دمنتورها نبود، می توانست از شادی بالا و پایین بپرد، اما آن موجودات خوفناک، جوانه های شادی را سر از خاک بر نیاورده می خشکاند.

ریگولوس را برانداز کرد. بدن ظریف و لاغرش، اکنون نحیف و بدترکیب به نظر می رسید. چهره اش به رنگ پریدگی اشباح بود. همین که پایش به زمین سرد و کثیف سلول رسید؛ دیگر نتوانست بایستد و بر زمین افتاد. یک دقیقه ساکت ماند؛ یک دقیقه ای که برای بارتی به اندازه یک عمر گذشت. پس از آنهمه جنایتی که مرتکب شده بود آن موجود معصوم و دوست داشتنی چه می خواست به او بگوید؟ آیا می خواست سرزنشش کند؟ حتما مانند پدرش، می خواست بگوید از او متنفر است و دیگر نمی خواهد به چشمانش نگاه کند. انگشتان ظریف و سرد ریگولوس، دور دستش حلقه شدند. وقتی صحبت می کرد، صدایش گرفته و لرزان بود:«دلم برات تنگ شده بود!» زبانش قفل شد؛ چه باید می گفت؟ اصلا چه می توانست بگوید؟ نمی توانست باور کند که ریگولوس دلتنگش شده باشد؛ دلتنگ او، بارتی کراوچ جونیور، مرگخوار وفادار ولدمورت! کسی که فرانک و آلیس لانگ باتم را به جنون کشانده بود! محکم دست رنگ پریده و استخوانی دوستش را گرفت؛ چنان که گویی به طناب نجات چنگ زده بود. لبخند ملیحی بر لبهای کبود ریگولوس نشست و چند شکلات قورباغه ای روی زانوی بارتی ریخت. حتما از علاقه او به آنها خبر داشت.

بغض گلوی بارتی را گرفت. او لیاقتشان را نداشت! نه دلسوزی های مادرش، نه محبتهای ریگولوس! او شایسته کسانی مانند ولدمورت و مرگخواران بود! ریگولوس باید از او متنفر می بود! به سختی تلاش کرد اشک نریزد:«من لیاقت ندارم، ریگی!» ریگولوس در جوابش، به طرز معجزه‌آسایی آرام بود، ولی بارتی متوجه شد چشمان سیاه و مهربانش از اشک خیسند:«رفاقتمون مثل نقشی می مونه که روی لوح حک شده. من نمی تونم ترکت کنم.» آه! این فرشته معصوم و نازنین، چگونه می توانست اهریمنی مانند او را دوست داشته باشد؟ اصلا در روح تاریک او، چه چیز برای دوست داشتن وجود داشت؟ می خواست همینها را به ریگولوس بگوید، ولی او رفت و بارتی را اسیر افکارش تنها گذاشت.