ستاره کم فروغ

پاهای سیریوس، به سختی در راهروی بیمارستان سوانح و امراض جادویی سنت مانگو پیش می رفتند. گویی طنابی نامرئی دور آنها بسته شده بود و باعث می شد هرچقدر به آنها فرمان حرکت می دهد، از او تبعیت نکنند. چگونه می توانست به چشمان آبی و معصوم برادرش نگاه کند؟ با چه رویی غرور و حماقتش را توجیه می کرد؟ چه کلماتی می توانستند عمق پشیمانی اش از رها کردن برادر کوچکش در گرداب بیماری را به حق نمایش دهند؟ واقعا که چه برادر بزرگتر خوب و مهربانی بود. هر زمانی که دستان نحیف ریگولوس با تضرع به سویش دراز می شدند، پوزخندی رویش را بر می گرداند. از وقتی آن مالسیبر از خودمتشکر و دار و دسته از خودش مغرورتر و احمق ترش، به دلیل نابینایی زندگی را برایش جهنم کرده بودند گرفته تا زمانی که نمی توانست نفس بکشد و ملتمسانه از سیریوس می خواست او را به درمانگاه برساند. در تمام این لحظات، آن موجود ظریف و حساس را رها ساخته بود. زمانهایی که ریگولوس بیش از همیشه به او نیاز داشت. متوجه شد به در سبز رنگی رسیده که روی تابلوی برنجی آن عدد دویست و سی و هفت حک شده بود. باید همان اتاقی می بود که برادر کوچکش در آن به سر می برد.

به آرامی در زد. جایی در اعماق وجودش، دعا می کرد ریگولوس خواب باشد تا مجبور نشود در چشمان او نگاه کند. بعد از آن همه پس زدن و نادیده گرفتن، چه می توانست بگوید؟ صدای ضعیف و ملایمی از آن سوی در به گوش رسید که او را دعوت به ورود می کرد. لرزش صدای برادرش باعث شد قلبش در سینه فرو بریزد زیرا به نظر می رسید ریگولوس در حال گریستن است. در را هل داد و وارد شد. آنجا از بسیاری لحاظ، شبیه اتاق خواب ریگولوس در گریمولد بود. گل های رز سفید رنگ، در گلدان آسمان رنگی خودنمایی می کرد. جعبه ای مقوایی کنار تخت بود که سیریوس اطمینان داشت مملو از کتاب و کاغذ پوستیست. چیزی که باعث شد قلب سیریوس در سینه فرو بریزد، تصویری بود که روی میز کنار تخت قرار داشت. عکسی که برادران بلک را نشان می داد که بی خبر از خوابهای شومی که سرنوشت برای رابطه اشان دیده، چنان هم را در آغوش گرفته بودند که گویی هرگز قرار نبود از یکدیگر جدا شوند و تا ابد از درون آن قاب، سرخوشانه لبخند می زدند.

هر لحظه ممکن بود بغضش بترکد. بله، او، سیریوس بلک سرسختی که معتقد بود اشک ها بزرگترین نقطه ضعف انسانند و از ده سالگی به بعد، هیچ کس گریستنش را ندیده بود. برادر کوچکش حتی رنگ پریده تر از همیشه به نظر می رسید. حلقه های سیاه زیر چشمانش از بیماری سواستفاده کرده و بسیار پررنگ تر از قبل شده بودند. مانند همیشه، مثل فرشته ای حساس و لطیف به نظر می رسید. چندلحظه ساکت ماند. گویی واژه ها به سرعت از ذهنش می گریختند. برای اولین بار در عمرش، نمی دانست چه بگوید. پسر کوچکتر زیرلب زمزمه کرد: - سیریوس؟ تو اینجایی؟ بوت رو حس می کنم. ده سال تاریکی مطلق، یعنی از شش سالگی تا آن لحظه، جوان ترین پسر خاندان بلک را در تشخیص افراد از روی بوی بدنشان حرفه ای کرده بود. سیریوس برادرش را با تمام قدرت در آغوش گرفت. آیا موجودی ظریف تر و شکننده تر از او در جهان وجود داشت؟ می ترسید هر لحظه او را در هم بشکند، بنابراین فشار بازوهایش را کمتر کرد. خدایا، چرا ریگولوس به سردی برفهای زمستان بود؟

هزاران جمله ای که برای عذرخواهی بلد بود، به یکباره از ذهنش گریختند. تنها توانست بگوید: - متاسفم، ریگی. لحظاتی از دوران کودکی اشان را به خاطر آورد، آن زمانهایی که ریگولوس هنوز طلسم خودخوان را نیاموخته بود و سیریوس هرروز کنارش می نشست و برایش کتاب می خواند. به او دلگرمی می داد و می گفت: - ریگی، بالاخره یه طلسم برات پیدا می کنم که خودت بتونی کتاب بخونی. و قلب کوچک برادرش، با این تصور که با وجود این که نمی تواند کتابها را ببیند، می تواند در آنها غرق شود لبریز از شور و شوقی صادقانه می شد. از زمانی که طلسم خودخوان را یاد گرفت، با تمام وجود در دنیای کتابها غرق شد. به سختی می شد او را در حالی یافت که کتابی در دست نگرفته یا داستانهایی را به قلم پر خودنویس دیکته نمی کند. او فقط به کتابها گوش نمی داد، بلکه جزئی از آنها می شد. فقط داستان ها را نمی نوشت، بلکه با آنها زندگی می کرد. نمی توانست چهره ذوق زده اش وقتی اولین قلم پر خودنویسش را گرفت از یاد ببرد. حالتش جوری بود که گویی می خواست پرواز کند.

آه، آن روزهای شاد کودکی چه زود سپری شده بودند! آیا واقعا این موجود نحیف و ضعیف که به نظر می رسید هر لحظه ممکن است پرپر شود همان پسر سرزنده ای بود که کوچکترین چیزها باعث می شدند از ته دل بخندد؟ گل رز سفیدی به دست برادرش داد. می دانست برادرش عاشق گلهاست، به هر حال آنها هم از جنس خودش بودند. ظریف، لطیف، حساس و شکننده. ریگولوس لبخندی زد. چند وقت می شد سیریوس تبسم از ته دل برادر کوچکش را ندیده بود؟ ریگولوس گل را به سینه اش چسباند. - خیلی خوشبوئه. گل رزه؟ ضعف صدای پسر کوچکتر، سیریوس را نگران کرده بود، اما نمی توانست بگوید از شادی نهفته در صدایش خوشحال نیست. دستش را در میان موهای برادرش فرو برد: - سفید. - مثل ابرا؟ - آره، مثل ابرا، مثل برف. گرمایی لذت بخش به وجود سیریوس نفوذ کرد. گویی در فصل زمستان کنار آتش شومینه نشسته بود. پس از مدتها، نخستین بار بود که برادرش را فارغ از رنجهای جان فرسایش می دید. ریگولوس به آرامی برادرش را لمس کرد، گویی می خواست مطمئن شود او وهم و خیال نیست، که این واقعا سیریوس است که کنارش نشسته و مانند کودکی اشان، با ملایمت و محبت با او سخن می گوید. وقتی مطمئن شد برادرش واقعا آنجا در کنارش است، او را با چنان محبتی در آغوش کشید که سیریوس هرگز تجربه نکرده بود. چگونه توانسته بود انگار کند این فرشت کوچک و معصوم، فردی سرد و بی احساس مانند والدینشان است؟ کاش می توانست او را برای همیشه در آغوشش نگه دارد! کنارش، چسبیده به خودش، تا پایان جهان.

قطراتی از ابر چشمان بی فروغ ریگولوس چکید و ردای سیریوس را خیس ساخت. اما این بار عذاب وجدان سیریوس به او حمله نکرد، زیرا خوب می دانست این باران دلنشین بهاریست و نه طوفان. ولی آرامش سیریوس دیری نپایید، زیرا صدای برادر کوچکش به گونه ای بود که گویی تکه تی سنگ نوک تیز در گلویش گیر کرده. - م...من واقعا خوشبختم.

در یک لحظه، روح ریگولوس بلک فراخوانده شد و او چاره ای جز پذیرش نداشت. بلک جوان، در آغوش عزیزترین فرد زندگی اش برای همیشه به خواب رفته بود. لحظه ای طول کشید تا سیریوس بفهمد چه اتفاقی افتاده. امکان نداشت برادرش برای همیشه ترکش کرده باشد. قطره ای اشک از چشمش گریخت. پسرک احمق! مگر قول نداده بود تا ابد با او بماند؟ چگونه توانسته بود اینگونه قولش را زیر پا بگذارد؟ پیشانی برادرش را بوسید. می توانست صدای لطیف و ملایمش را به وضوح بشنود: - گریه نکن، برادر عزیزم. فقط به ستاره ها نگاه کن و از من خداحافظی کن.